1: Zondag 11 september 2005
Amsterdam --> Nairobi

Nou nou, wat een begin van mijn vakantie… Heb al twee dagen giga keelpijn en pijn in mijn oren. Het inpakken en ‘klussen' gaat dus niet zoals ik wil. Pa en ma komen vroeg en helpen nog mee. Terwijl ik dus mezelf tot het inpakken zet, krijg ik nog heel veel leuke en lieve telefoontjes en sms-jes en dat doet goed. En uiteindelijk is gedaan wat gedaan moet worden: mijn tas staat gepakt!
Overigens begint vandaag de bal in mijn keel te slinken, dus dat is een goed voorteken en een geruststelling voor pa en ma.. :-)
Om half 5 staan we bij San voor de deur en als verrassing staat daar ook Suus om nog even gedag te zeggen, leuk haar nog even te zien!!
Volgeladen rijden we richting Schiphol en vlak ervoor eten gezellig we nog even een broodje met pa en ma. Eenmaal op Schiphol zeggen we snel gedag tegen pa en ma (moeten het lijden voor ma niet erger maken dan het al is!! Hihi) en gaan we naar balie 14. We hebben overgewicht, maar dat is voor mij niets nieuws. Wat wel nieuw is, is dat we er dit keer voor moeten betalen en niet zo zuinig ook! Voor iets van 9 kilo betalen we 225 euro!
We slenteren wat rond en kopen nog wat dingetjes en dan op naar de gate. In het vliegtuig mogen we de cadeautjes van ons thuisfront open maken en daar laten we dus geen gras over groeien! Ik krijg een lief boekje over vrouwen op reis: “voor vrouwen die hun huizen inruilen voor busjes, handtassen voor rugzakken, vriendjes voor vliegtickets – en voor de moeders die hun angsten verzwijgen” Denk dat ma hem voor dit citaat gekocht heeft! Er staan lieve woorden voorin en 2 lippenstiftkussen van pa en ma, dat pa gewoon lippenstift voor me op heeft gedaan!!
De vlucht gaat soepel en rustig, geen krijsende kids, zeurende of overmatig veel lopende mensen. En dat komt niet omdat ik er doorheen geslapen heb, want ook San heeft niets gemerkt.

2: Maandag 12 september 2005
Nairobi --> Entebbe --> Kampala --> Fort Portal

We landen ruim op tijd en ik heb totaal geen last van mijn oren gehad. We mogen op het vliegveld van Nairobi nog even rondslenteren en genieten van een aantal moslims in jurken die matjes positioneren om op de knietjes naar het oosten te gaan… San geniet iets minder, want zij vreest alleen maar dat die tulbanden vol explosieven straks bij ons in het vliegtuig naar Oeganda zitten.. :-)
Yes! En dan zijn we na een korte en goede vlucht rond 9 uur in Oeganda! We staan in de rij voor de paspoortcontrole en zo langzamerhand weten we wie er allemaal in onze groep zitten, lijkt een gezellige bende. San en ik zijn de enigen die nog geen visum voor Oeganda hebben en moeten dat hier dus regelen. Het blijkt een goede zet, want de meneer van de paspoortcontrole loopt voor ons naar een ander loketje, is heel snel weer terug en het kost ons maar 30 dollar (in NL 50 euro!).
Eenmaal buiten staat Eelko, de reisleider, ons op te wachten en krijgen we te horen wat we aan geld moeten wisselen voor de pot en zakgeld. We gaan dus naar zo'n wisselkantoortje en dat is een lekker bureaucratisch gedoe, officieel nemen ze alleen dollarbiljetten van na 1994 aan, maar bij Carla doen ze ook al moeilijk over biljetten van 1996… Uiteindelijk is het wel gelukt..
Welkom in Afrika! :-)
We horen ook dat Esther niet is meegekomen met ons vliegtuig vanaf Nairobi, het vliegtuig was overboekt en na flink wat bellen, is geregeld dat ze een dag later aankomt. Vervelend voor haar.
Dan kunnen we naar de truck en die is beter dan ik had verwacht. Had van die banken aan de zijkanten verwacht, waarbij je met je rug naar buiten zit, maar het zijn gewoon banken naar voren gericht. Bij het wegrijden zien we nog het oude Israëlische vliegtuig liggen wat ooit gekaapt was op het vliegveld van Entebbe. Dan beginnen we aan een lange rit richting Fort Portal. San en ik dollen eerst met Ron. Hij komt uit Barendrecht, maar is “op Zuid” geboren. Tja en dat met San uit Crooswijk… :-)
Achter ons wordt het stil en bijna de hele groep slaapt, maar wij lijken te veel energie te hebben. Samen met Ron, Nol en Annelies zitten we een flauwe quiz te spelen, je moet toch wat!
Een uur voordat het donker is, zijn we bij onze eerste campsite. Het is een landgoed van een oude koloniale Engelse familie. Die familie is niet meer hier in Oeganda, maar regelt de boel vanuit Engeland. Er is dus lokaal personeel wat de boel onderhoudt. Per keer mag er 1 groep toeristen kamperen op het landgoed. Het is supermooi gelegen tussen de heuvels met theeplantages, waar zo tegen de avond heel mooi de mist overheen trekt. De mist hebben we dus al gezien, nu de gorilla's nog!
We gaan snel de tenten opzetten, want met een beetje licht is dat nog altijd makkelijker dan met koplampen op. San ziet een mooi plekje ver van de groep met uitzicht op het meer. Ik besef dat ik daar vannacht spijt van ga krijgen, maar ga toch met San mee.
We eten en daarna krijgen we een briefing van Eelko. Na nog wat geklets en gerommel in de tent ga ik tegen 12 uur slapen.

3: Dinsdag 13 september 2005
Fort Portal: Chimpansees!

We mogen lekker uitslapen vandaag, want we gaan pas vanmiddag naar de chimps. De voorpret van het uitslapen was fijner dan het uitslapen zelf. Ik was steeds wakker en door het regenzeil over de tent had ik ook geen idee of het al licht was... Verderop leek ook steeds een piep van een fax te horen, maar later ben ik er achter gekomen dat dat een soort van vogel is.. :-)
Na het ontbijt en een heerlijke douche maken San en ik een korte wandeling langs de theeplantages. De lunch is vroeg in verband met de trip naar Kibale National Park, waar we hopelijk chimpansees gaan spotten. De rit erheen is langer dan we verwacht hadden, maar wel heel erg mooi. We zitten met Nol, Annelies, Jeanette en Truus in de groep. Dachten we aan een relaxte wandeling, maar al snel voelen we ons klimgeiten en dat wordt gelukkig snel beloond met een groep chimps! De regel is om er 8 meter vandaan te blijven en dat is in dichtbegroeide bossen best veel. Daarnaast is het ook nog eens een erg bewegelijk volkje. Maar hoe dan ook zien we genoeg en het is echt super schattig. Die flaporen en domme blikken… schitterend! Zouden dat de elementen zijn die het hoge percentage van 98% verwantschap met de mens maken? Ze maken ook opvallend veel lawaai.
Dan wil de gids doorlopen om naar andere apensoorten te zoeken.. oa de zwart-witte aap. Ik heb net de manual focus op mijn camera ontdekt en wil eigenlijk liever nog wat chimps zien. De gids denkt dat ik teleurgesteld ben en gaat nu beginnen aan een reeks van opmerkingen waaruit wij moeten halen dat we heel veel geluk hebben gehad ze zo snel te zien… Na wat omzwervingen komen we uiteindelijk op een weg terecht en komen we de ander groep tegen. Die hebben net een grote groep chimps over zien steken. We doen enthousiast, maar zijn natuurlijk wel een beetje jaloers.. Wij gaan het bos weer in en ineens flink geruis boven ons. Ik zie nog net een Black and white monkey spingen!! We struinen verder door het bos en ik heb het idee dat de gids ook niet meer weet wat ie wil en dan vraag ik er maar naar. We horen al die tijd parallel aan onze looproute auto's en we hebben het idee dat we net zo goed op de weg kunnen gaan lopen, want dat loopt veel makkelijker. Eenmaal weer op de weg worden we blij verrast met een grote groep chimps die de weg oversteekt!! Kicken!
Als we ons net omdraaien om weg te gaan, zien we nog een deel van de groep chimps aan de andere kant van ons oversteken! Ik loop nu echt te glunderen, wat hebben we ze goed kunnen zien zeg!
In het park zitten ook heel veel mooie vlinders. Het zijn alleen ADHD-gevallen, want ze blijven absoluut niet even zitten voor een foto. Maar goed, we waren hier ook voor de chimps. :-)
Terug bij het questhouse nemen San en ik lekker een douche en gaan we in onze tent de boel eens organiseren, dat is best lekker. Het eten is eerder klaar dan verwacht en Annelies komt ons helemaal halen, lief! We schieten in wat kleding en lopen mee voor… spinazie, aardappelpuree en stoofvlees!


4: Woensdag 14 september 2005
Fort Portal --> Queen Elizabeth Nationaal Park

Alweer een heerlijk rustig begin van de dag. De andere helft van de groep is nu naar de chimpansees. Ondanks dat we niet echt laat opstaan, komt het er toch niet meer van om te gaan lopen. We zitten met ze allen onder de rieten luifel en zo leren we de anderen weer wat beter kennen. Wij gaan nog wel even in de koloniale woning kijken. Er staat een lading oude boeken en volgens Eelko moeten er ook originele boeken van Livingstone en dergelijke staan. We turen dus langs de titels en mijn oog valt dan op het boek ‘Mein Kampf' van ene Adolf Hitler.. oeps! :-)
De truck is er om 11 uur niet, om 12 uur ook nog niet en dus gaan we onze gemaakte lunchpakketjes maar opeten. Tegen 1 uur is de truck er en na inladen van de spullen gaan we als een speer op weg naar Queen Elizabeth NP. In het begin rijden we een stukje dezelfde weg als heen, maar al snel verandert het landschap van bananenplanten en theestruiken in grote vlaktes. We rijden vaak erg hard en omdat wij achterin zitten, worden we gratis gefacelift!!
Langs de weg komen overal kindjes aanrennen om te zwaaien en we zwaaien netjes terug. Een aantal van ons (Henny..) krijgt de smaak aardig te pakken en dreigt soms eerder te gaan zwaaien dan de kids. Met Beatrix-RSI komen we rond 5 uur aan bij de poort van Queen Elizabeth. We moeten dan nog een uurtje doorrijden naar de campsite, maar dat is al een gamedrive op zich.
Het is een bush camp ofwel er zijn geen hekken en dus kunnen alle beesten bij de tent komen. Als San en ik naar de bar gaan lopen komen we een wrattenzwijn tegen, best wel even wennen om nu ernaast op de grond te staan. Vlak bij de bar, als het al schemerig is, lopen we tussen een groep waterbokken door. Die zijn best wel groot… Maar Sara kan trots op me zijn, renden we in Limburg in juni nog weg voor een kudde koeien, nu heb ik mezelf, met hulp van San, helemaal overtuigd dat die waterbokken banger voor mij zijn dan ik van hen… ben toch wel blij in de bar te zijn!
In de bar gaan we de adapters en verdeeldoos installeren. We dachten alles bij ons te hebben, maar ik ben de omvormer vergeten en dus weer helemaal terug…
We eten voor het eerst bij het kampvuur en ik voel me weer helemaal terug in Afrika. Dan doen we een voorstelrondje, wie, waarvandaan en de Afrika-ervaringen. Tja, dan hoor je nog eens interessante verhalen.. :-)
Na het eten gaan we met een grote groep naar het barretje terug lopen, ik neem nu maar mijn verdeeldoos (later meer bekend als “de doos van Miranda”) mee.
Het is gezellig en om 12 uur doe ik het licht in mijn tentje uit. Dat is rijkelijk laat in vergelijk met de vorige avonden, maar wel weer ‘logisch', want morgen hebben we om 6 uur een gamedrive… hahaha

5: Donderdag 15 september 2005
Queen Elizabeth Nationaal Park, gamedrive en boottocht!

Een ‘ouwerwetse' ochtend: half 6 op!!
Ik verwacht dan ook een snel ontbijtje, maar Albert heeft gewoon heerlijk geroosterd brood met scrumbled eggs, jammie!
We moeten wachten tot het licht is voor we mogen vertrekken en dus springen we om half 7 op de truck en gaan we rijden. We zien mooie landschappen en ook wat wild, maar niet echt heel veel en zeker niet in vergelijk met de rit gister van de poort naar de campsite. We zien voornamelijk cobs en olifanten. Heel, heel ver weg zien we ook nog wel een leeuwin met jonkies, maar met het blote oog eigenlijk haast niet te zien, dus die tellen we niet mee. Half 12 zijn we terug bij de tenten. Na een snelle douche is er lunch. Vanmiddag gaan we een rondvaart op het kanaal doen. We gaan lekker vroeg op pad, zodat we bij de lodge op het terras met uitzicht over het water een drankje kunnen nemen. Dan gaan we door naar de boot. Ik zie een wrattenzwijntje aankomen en hij loopt op zijn gemakkie langs wat kletsende mensen en gaat dan recht voor me aan de waterkant staan grazen, eindelijk een wrattenzwijn goed voor mijn lens! Als we net aan het varen zijn, krijgen we de zegen van boven en begint het vreselijk te regenen. Het heeft best wel iets moois, maar echt lekker is het niet… :-)
De zeilen gaan naar beneden en de banken zijn nat. Maarrr… wat kunnen we genieten van een lading hippo's, olifanten, vogels en buffels!! Dan zien we ineens een eenzame buffel staan. De hoop die naast hem ligt en ik aanzag voor een hoop poep, blijkt een net geboren jong. We blijven ervoor liggen en zijn getuige van de eerste stapjes, echt helemaal super! We zien ook nog een albino-hippo en varen langs een vissersdorp. Het is helemaal af en we zijn in een euforische stemming.
Terug bij de tent lopen er overal wrattenzwijnen rond en ik heb alle gelegenheid om ze eens goed te bekijken en te fotograferen. Ze zijn namelijk zo vreselijk lelijk, dat ze weer mooi worden.
Tussen de bossen zien we weer wat waterbokken en mooie vogels, onder andere een heel mooi zwart met rood vogeltje (black winged red bishop).
We gaan met alle acculaders naar de bar om alles op te laden. Als we lekker aan de Fanta Orange zitten, komen de waterbokken gewoon poseren en ik móet dus wel foto's maken.. :-) Eelko komt ook nog even en met z'n drietjes lopen we terug naar de tenten én het avondeten.
Na het eten gaan we met een groep naar de bar om accu's te wisselen. San en ik schrijven kaarten. Ik heb er niet zoveel, want ik heb geen adressen bij me. Ik kan dus alleen pa, ma, Niek, Leo, Sara en Romi sturen, dus lekker snel klaar! Ook schrijf ik daar mijn verslag van deze mooie dag. Heb mezelf inmiddels genezen verklaard en ben met de medicijnen gestopt. Dat betekent dat ik weer alcohol mag en dus sluit ik deze topdag af met een topdrank: Amarula!

6: Vrijdag 16 september 2005
Queen Elizabeth Nationaal Park --> Buhoma (Bwindi NP)

Bijtijds op, want we moeten vandaag veel rijden.
We zijn ongewild vroeg wakker, want een groep Nederlanders, die op gamedrive gaat, is erg luidruchtig. Na mijn “sssst…” en Nol's “moet dat nou?” en telkens hun sorry, gaat Annelies maar naar ze toe, maar ja, we waren inmiddels al klaarwakker.
We rijden het park uit en zien onder andere een mooie en grote groep olifanten. Dan volgt een lange en zeer slechte weg. De boomklimmende leeuwen zien we niet, de kans was ook erg klein. Het landschap verandert weer snel. In een dorpje doen we boodschappen en struinen we wat rond. Ik zie een groepje kids die iets van een groene vrucht eten. Ik doe met eentje high five en meteen wil de ander ook… ze heeft een snottebel onder haar neus hangen en op het moment dat ik met haar wil high-fiven, zie ik allemaal groene smurrie aan haar hand.. gelukkig realiseer ik me voor de klap dat het om het groene fruit gaat. Maar ja, daar sta je dan als ‘stupid tourist' met een camera op je buik en een hand vol groene smurrie… :-) Gelukkig bieden wat zakdoeken en handen-wassen-zonder-water de oplossing!
We rijden tussen de bananenplantages door en overal duiken weer kids op die staan te zwaaien en roepen. We gaan dus weer met z'n allen aan de Bea-wave. We denken ook onze eerste woordjes Swahili te leren. Hun “houwajoe” is vast “hallo”, maar na een tijdje ontdek ik er uiteindelijk toch het Engelse “how are you?” in! :-)
De weg is echt K..: grote gaten en vooral veel modder… We hebben bewondering hoe Peterson de truck er doorheen manoeuvreert.
Aan het einde van de dag komen we aan in Buhoma. Dertig meter voor de camping stopt Peterson weer om naar de achterwielen te kijken. Het linkerachterwiel steekt zo'n 10 cm uit en er schijnt iets met de lagers te zijn. Peterson rijdt geen meter meer en dus moeten we uitstappen. Eelko regelt wat lokalen die de tenten en dergelijke naar de camping brengen, zelf sjouwen we de handbagage en tassen. Het begint te regenen en dus maken we haast met het opzetten van de tenten. Daarna lekker droog in de bar zitten. We eten heerlijk en krijgen dan de briefing van Eelko… de as van de truck blijkt gebroken.. we hebben dus mazzel dat dat hier vlak voor de camping gebeurde en niet hard rijdend op die slechte weg in the middle of nowhere.. Er moet een nieuwe as uit Nairobi komen, maar gelukkig hebben we de tijd, want we zijn hier 3 nachten.
Ja, en dan het slechte nieuws over de gorilla's… 18 mensen van de groep hebben geboekt voor de gorilla-tracking. We hebben op de eerste dag 8 permits, dan voor zondag nog eens 8 en dan voor de maandag 2. Eelko had plannen om de 2 van maandag op eerdere dagen zien te krijgen, maar het nieuws was nog veel vervelender. De groep waar wij de permits voor hebben zit mega ver weg en die tocht is in 1 dag niet te doen, maar duurt minimaal 2 dagen. Nu wordt het dus gokken. Morgen dus met een groep naar het vertrekpunt en hopen dat er plaatsen vrij vallen in de groepen die naar de andere gorilla-groepen gaan...
We krijgen nog een lijst van instructies voor de gorilla-tracking en gaan dan om 22 uur slapen. Ik ben een beetje in een dip: rot weer, gorilla's ver weg… heb ik hier nou zo naar uitgekeken?
In de tent maak ik met een wattenschijfje en lotion mijn gezicht schoon, het lijkt erna wel door de modder gehaald, allemaal stof van de rit van vandaag!

7: Zaterdag 17 september 2005
Buhoma: zware tracking in Bwindi NP naar de berggorilla's

Eerst even de uitleg over het hoe en wat van de Gorilla tracking: Er zijn hier in Bwindi 4 ‘tamme' groepen gorilla's (3 voor de toeristen en 1 voor studie). Ze hebben ze tam gekregen door steeds een mannetje naar de groep te laten gaan. Vervolgens valt de silverback en/of blackback aan en moet het mannetje rennen voor zijn leven. Dit dag in dag uit herhalen, totdat de silverback denkt “bekijk het maar, ik heb geen zin meer”. Dan kun je het met groepjes mensen gaan proberen. Steeds een uurtje blijven en dan weer weg. Alle nieuwe leden in deze groep zullen meteen opgevoed worden met de gewoonte dat er dagelijks 8 mensen een uurtje komen kijken. Naast deze ‘tamme' groepen leven er ook nog wilde groepen en hier moet je uiteraard heel erg voor oppassen. Je zal ze echter niet snel tegen komen omdat die erg schuw zijn.
De trackings gaan altijd eerst naar de plek waar ze de groep de vorige dag hebben gezien en volgen dan het spoor van aangevreten groen en gorillapoep om de groep te vinden.

Half zeven op. Ik heb een raar gevoel in mijn buik, waarschijnlijk zenuwen…
We gaan met 12 mensen van onze groep naar het vertrekpunt. We horen dat de andere groepen ook ver zitten, maar nog wel te bereiken binnen een dag. Wachten dus hoeveel permits er vrij zullen vallen vandaag. Het zijn er maar 4 en Xander, Mieke, San en ik zijn de gelukkigen. Uiteindelijk besluiten er 8 van onze groep de meerdaagse tocht te gaan maken. Zij gaan in de middag vertrekken en zullen op een basisstation slapen. Ik ben blij dat er 8 vrijwilligers waren, want ik zag het niet zitten, maar San wel en dan had ik toch geen nee gezegd. Wij gaan dus om half 9 vertrekken en lopen naar het grasveldje waar de gidsen en dragers staan.
Ik heb Enos als drager en het is een grappig mannetje. We gaan eerst met auto's wat verder de bergen in, op zich een mooie rit tussen thee- en bananenplantages door omhoog de bergen in. We zijn met 8 toeristen, 2 gidsen, 8 dragers en 2 militairen (in 1998 zijn er toeristen vermoord door Kongolese rebellen, die de grens over waren gekomen, sindsdien worden de trackings begeleid door militairen). De looptocht begint klimmend langs huisjes en akkertjes, dat is al behoorlijk heftig, maar dan moeten we toch echt de bush in, dat is nog zwaarder lopen. Het is erg modderig en dicht begroeid. Het is flink klimmen en dan weer dalen en vooral wij viertjes, die slechts het vlakke Nederland gewend zijn, hebben regelmatig uithijgmomentjes nodig… :-)
Ik heb echt het idee een marathon van 10 spinninglessen te hebben. Hoe vermoeider je wordt hoe vaker je met je voeten achter de beplanting blijft hangen. Ik ben blij mijn tuinhandschoentjes aan te hebben, want zo kan ik nog eens wat takken beetpakken als houvast. Dit blijkt zeker handig als we langs een behoorlijke diepte (bij mij met mijn hoogtevrees is dat al snel) gingen, over een smal en modderig randje. Regelmatig stond ik als vastgenageld aan de grond. Helaas voelde het niet als vastgenageld en zag ik me al als een soort van Indiana Jones naar beneden glijden… :-)
Maar dan blijkt dat dragers niet alleen je tas dragen, Enos helpt me ook langs het randje! Als ik mijn zoveelste bijna-dood-moment heb, blijken we er ‘ineens' te zijn! Maar dat is nou net ook het moment dat het tropische regenwoud zijn naam eer aan gaat doen… we moeten snel onze poncho's aan doen en dan begint het vreselijk te stortregenen…. Ik baal als een stekker… We gaan zonder dragers en militairen (alleen de gidsen gaan mee) naar de gorilla's, die ongeveer 20 meter verderop zitten. Ik neem onder mijn poncho nog wel mijn fototas mee, maar het water loopt regelrecht mijn nek in en ik hoop alleen maar dat mijn camera dit allemaal gaat overleven, laat staan dat ik hem voor de dag durf te halen. Zonder wandelstok, maar met onderwatercamera in de hand, dus het laatste stukje lopen naar de gorilla's. Dat is nog best lastig zonder wandelstok, want het ging vrij steil naar beneden over groene takken en die waren door de regen erg glad. Op een gegeven moment gaan we een stukje naar rechts naar een stukje waar de gids het groen gekapt heeft. Dan schrik ik een soort, want op nog geen 2 meter voor ons zit de silverback!!! Rechtsvoor zit ook nog een moeder met kind… Ze zitten onder de bladeren ineengedoken te schuilen voor de regen. Eigenlijk vraag ik me af of het nou leuk is om hier nog een uur naar te moeten staan kijken. Als ik over de gladde takken uitglijd, lig ik zo bij die silverback op schoot en of ie dat zal waarderen… denk het niet! :-)
Maar dan kijkt de silverback op naar ons met een blik van “wat staan jullie daar nou? Het regent hoor!” Het is een echt kippenvelmoment, zo'n duidelijke gezichtsuitdrukking… tja, met de gorilla hebben we 97% verwantschap! :-) :-)
De gids kapt vlak achter ons nog wat takken weg en dan zien we nog een vrouwtje met een jong! Het begint nu toch echt tot me door te dringen dat ik midden in een groep gorilla's sta… adembenemend!!! De silverback heeft er genoeg van en gaat bij van ons vandaan. Dan komt ook de rest van de groep in beweging en overal zie je ineens gorilla's. Ik weet niet waar ik het eerst moet kijken, ze zijn overal! Ik verwacht dat we nu benen moeten maken, maar we blijven gewoon staan… gelukkig gaan de gorilla's wel wat verderop zitten. Het is zo fascinerend om ze hun ding te zien doen en dan komen ze weer onze kant op omhoog. Er blijken 2 silverbacks in deze groep en de ene trommelt gewoon vlak voor onze neus op de borst… het lijkt helemaal te echoën… zo ontzettend mooi… Een paar blackbacks klimmen in de bomen en raggen er flink op los. Langzaamaan verdwijnt de hele groep de bossen weer in, ze vinden het kennelijk mooi geweest. Ik vind het méér dan mooi geweest!! Het is precies een uur na onze aankomst. Tja, ook gorilla's lijken net als mensen van de tijd te zijn! :-) :-)
Ondanks dat ik graag dé vakantiefoto's had gemaakt ben ik toch heel gelukkig, ben de tocht erheen bijna vergeten… bijna dan, want nu nog terug… pfff…
We gaan naar de militairen en dragers en vlak erna is het lunchtijd. We zijn moe en verkleumd en dus eten en drinken omdat het moet. Dan begint de terugweg echt. Ik moet zeggen dat het me goed afgaat, ik zit kennelijk vol adrenaline!!
Maar dan die ‘afgrond' (voor ieder ander een smal randje langs een stijle helling…) weer… Enos staat me al op te wachten en de groep is niet eens meer te horen, laat staan te zien, als ik eindelijk die paar meter heb afgelegd.. De route is iets anders en de gids kapt een weg door hoog riet heen. Ik zak met mijn schoenen onder het stromende water waar we doorlopen, maar die waren toch al door en door nat, dus wat maakt het allemaal uit! En dan eindelijk, na de laatste modderige klim, staan we weer buiten de bush, we hebben de klus geklaard!!
Ik wil van San een foto maken, maar die heeft haar adrenalinestootje nog niet gehad en vervloekt me!! :-)
Ja, en dan denk je ook dat je er bent, maar hierna moeten we nog bijna een uur lopen langs de akkertjes naar beneden naar de weg waar de auto's staan. En zo vlak voor het donkerworden, kunnen we genieten van de mist die we tussen de bergen zien hangen.. echt super!!
Als de auto's in beeld komen, gaat ook San weer lachen en wil ze zelf met de dragers op de foto. :-) In de auto staan de ramen open en we zitten met ons natte lijf vreselijk te rillen, maar we hebben het wél gedaan! We hebben de grootste groep gezien (zo'n 14 leden), die het verst zat van alle dagtrackings, we zijn gewoon stoer!
Terug bij het vertrekpunt moeten we nog gaan zitten en worden de certificaten ´officieel´ uitgereikt, maar we willen een warme douche!!!!
Terug op de camping doen we ons verhaal en dat maakt erg veel indruk op de groep, ze worden er stil van. Astrid besluit zelfs morgen niet mee te gaan, omdat het te zwaar voor haar is. Dan ga ik douchen, eerst met schoenen en kleding aan om de modder weg te spoelen en dan het natte kloffie uittrekken om ook nog een beetje warm te worden. Om negen uur lig ik al lekker in mijn tentje… morgen ga ik helemaal niets doen!!!

8: Zondag 18 september 2005
Buhoma: Uitrustdagje!

Ik heb echt heerlijk geslapen, al ben ik in mijn slaap nog wel een aantal keer uitgegleden in de modder! :-)
Als San en ik beneden zijn, blijken we de eersten van de achterblijvers. Albert is een schatje en gaat gewoon brood voor ons roosteren en een eitje bakken. We moeten gaan zitten en hij komt het bij ons brengen. Astrid en Eelko komen terug van het uitzwaaien van de trackers van vandaag.
Na het eten is het relaxen met reisverslag, boekjes en kletsen. Met San en Xander loop ik nog wel even naar het vertrekpunt van de trackings, om te kijken naar boekjes ofzo, maar die zijn er helaas niet. We lopen nog even een stukje verder van de camping vandaan om te kijken of we daar misschien bereik op onze mobiel hebben, maar nee hoor, helemaal niets. Ik zit al 3 dagen zonder mobiel en dat is voor mij afkicken… had zo graag mijn gorilla-avontuur aan het thuisfront laten weten!
Albert maakt pannenkoeken voor de lunch en ik zit even bij hem te kletsen. Ondanks dat hij net getrouwd is, verkiest hij dit werk toch boven het werk wat hij voorheen in een hotel deed.
Om half 3 komen Geert, Kristel en Jeroen al terug! Zij hebben de groep gehad die het dichts bij zat en zijn helemaal niet zo versleten als wij gister… ze hebben ontzettende mooie plaatjes geschoten… ja, die had ik ook willen hebben… maar ja, het weer heb je nou eenmaal niet in de hand!
We horen ook dat de meerdaagse groep nog een 2 e nacht in het basiskamp slaapt en dus pas morgen terug zullen komen. Ik (en Sandra ook!!) ben heel blij niet in die groep te zitten, ik heb waardering voor ze. Wat het een klein beetje goed maakt voor ze, is dat het lopen over 3 dagen verdeeld is en het droog was tijdens hun bezoek aan de gorilla's, maar toch..
Astrid heeft nu spijt, die tocht van vandaag had haar wel gelukt… Ik stel voor om morgen te kijken voor plaatsen bij de dichtstbijzijnde groep (ik wil absoluut niet weer zo'n zware tracking doen), dan ga ik met haar mee.
Ze vindt het een goed plan, dus morgen kijken of er permits terug komen: spannend!
En anders doen we de village-tour… ook leuk… :-)
Ik ga gauw mijn bergschoenen pakken en bij het vuur leggen, zodat ze nog een beetje kunnen drogen voor morgen.

9: Maandag 19 september 2005
Buhoma: tweede tracking in Bwindi NP naar de berggorilla's!

Ik ben vroeg wakker, maar heb wel goed geslapen. Ik ontbijt met Henny, Astrid en Eelko. Moet wel zeggen dat ik best bubbels in mijn buik heb.. De baas van de gorillatrackings komt langs en zegt dat er in ieder geval 3 plaatsen vrij zijn op de langste tocht… dat kan nog wel eens een lastige beslissing worden als er geen andere plekken vrij komen, heb me nu toch wel op een tweede keer gorilla's ingesteld! Om 8 uur gaan we naar het vertrekpunt en schrijven ons in ieder geval in, waardoor het toch wel serieus wordt. Ik moet 360 dollar betalen, maar vraag korting omdat ik voor de 2e keer ga en mag dan voor 300 dollar (240 euro). Ik heb de permit van een Amerikaan overgenomen. Dan begint het geharrewar… aangekomen op het veld waar de gidsen en dragers staan, zegt de directeur dat Astrid en ik saampjes naar een derde groep gorilla's gaan! Maar dan blijkt dat bij de andere groepen niet 8 en 8, maar 6 en 8 mensen zijn en dus moeten we bij de groep van 6 aansluiten… dat is niet de groep die dichtbij zit. De directeur zet ons bij de groep van 8 van de korte tracking. Dan vraagt hij de anderen of er 2 naar de andere groep willen. Hij kijkt ons dus niet aan, maar we hebben pech de anderen willen niet overstappen… dan zegt ook Eelko dat wij maar naar de andere groep moeten.. ik ga dus gewoon weer zo'n helse tocht maken!!! Ik denk er maar niet bij na… ik heb weer Enos als drager en daar ben ik blij mee, want nu ik weer zo'n zware tocht voor de boeg heb, is het fijn dat ik weet dat hij me goed helpt. Ineens komen de bubbels weer opzetten in mijn buik en besef ik dat ik gek ben weer op pad te gaan met nog spierpijn in mijn linkerbovenbeen en een zere rechterknie. Daarnaast is het ook weer niet erg zonnig.. We hoeven niet eerst met de auto, maar steken meteen de bergen in uitgezwaaid door Henny en Eelko. Het pad gaat zigzaggend omhoog, maar van klimmen is geen sprake, maar ik juich nog niet. Het blijft flink wandelen, maar is niet te vergelijken met de eerste keer en daar ben ik echt niet rouwig om! Al na 2 uur zijn we bij de gorilla's én het is nog droog ook… hoewel.. het druppelt iets. Ik doe dan ook mijn regenjas aan en neem mijn spiegelreflex (in plastic zak) en handdoek mee. Gelukkig blijft het de hele tijd bij wat druppels en kan er dit keer ‘gewoon' gefotografeerd worden. We lopen naar een open veld, maar zien eigenlijk niet echt gorilla's. Dan kapt de gids wat begroeiing weg en zien we een vrouwtje en een silverback. Die silverback gaat eigenlijk meteen verderop zitten tussen de bladeren en we zullen hem ook niet meer echt goed zien. Het vrouwtje heeft een flinke snee in haar bek, maar ze zit zo mooi dichtbij. Ineens rechts zien we een kleintje en die gaat een waar toneelspel opvoeren: een echt aandachtrekkertje!! Hij trommelt op de borst en komt dicht naar ons toe. Als Astrid had gewild (en gemogen), had ze hem zo aan kunnen raken! Dan komt er nog een kleintje bij, maar die gaat naar de silverback toe en wordt onwijs lief geknuffeld door hem... wat mooi… ik word er stil van…
Na zo'n 20 minuten gaan we weg, want het lijkt harder te gaan regenen en dus moeten we regenjassen aan gaan doen (had ik al, maar de rest ook nog). Ik denk dat het al klaar is voor vandaag, maar we gaan naar een ander stuk waar nog 2 gorilla's zitten. We kunnen ze goed observeren en het is super om het kleintje te zien geeuwen: oogjes dicht en handje voor de mond!! We komen alleen niet verder dan deze 6 en veel beweging of getrommel zit er ook niet in… maar wat hebben we ze goed kunnen zien én fotograferen! Ik heb helemaal mijn zin!!
Door de regen is alles wat modderiger geworden en we moeten oppassen niet uit te glijden. Gelukkig blijft Enos wachten op stijle of uitglijstukken. We lunchen al vrij snel, maar ik heb helemaal geen trek. Om half 1 gaan we beginnen aan de afdaling. Om precies 2.04 uur zijn we terug beneden, we zijn zelfs sneller dan de andere groep.. Hadden wij dan tóch de dichtstbijzijnde groep? Heerlijk! Ik ben gewoon nog superfit! We krijgen onze certificaten weer en omdat ik voor de tweede keer ben geweest, mag ik me nu ‘master' in de gorillatrackings noemen.. :-)
Bij de camping staan Henny en Eelko te wachten en ook San komt aanrennen om een foto te maken.
De groep van de meerdaagse tracking is inmiddels ook terug en ik zie een stuk van de film van Nol en Annelies, het ziet er goed uit. Ze hebben het ook zwaar gehad, want op de eerste dag hadden ze diezelfde plensbui als wij bij de gorilla's en dus zaten ze met natte kleding. Ze hebben zoveel mogelijk bij een vuur gedroogd. De accommodatie was meegevallen, er was ‘gewoon' een dorpje.
Het andere goede nieuws is dat de truck gemaakt is en dat we dus morgen weer verder kunnen!
Ik ga douchen, maar er komt niet echt veel water uit de kraan. Ik bekijk mijn foto's en ben blij dat er zat mooie en leuke bij zitten, toch straks nog gorilla's boven mijn bank in de woonkamer.. :-)
We eten lekker en erna help ik alleen nog even bij de afwas en dan ga ik mijn tentje in: tas ruimen, verslag schrijven en nóg een keer de foto's kijken!

10: Dinsdag 20 september 2005
Buhoma --> Lake Bunyonyi

San en ik zijn lekker vroeg beneden bij het ontbijt. Het is verdacht stil nog. We blijken door het vroege slapen wat info gemist te hebben. We gaan om 9 uur weg in plaats van 8 uur. We kunnen dus lekker op ons gemak doen. Dan horen we een lading kabaal en komt de truck aanrijden. We juichen luid! Vervolgens rijdt hij het gras van de camping geheel naar de knoppen, maar dat maakt ons even niet uit… We gaan inladen en als we er net inzitten, moeten we er weer uit en ineens staat hij weer op de krik, ze willen nog even de remmen checken. Verder rijdt de pick-up met monteurs en kapotte as de hele dag achter ons aan. Het verhaal is dat ze de weg niet terug weten. Nou, ze zijn bij ons gekomen vanuit Nairobi dus ze zullen de weg ook wel terug vinden. Maar ja, in ieder geval een veilig gevoel om de monteurs bij de hand te hebben!
We gaan de bergen in vandaag en rijden dan op 1440 meter (met dank aan de hoogtemeter van Henny!). In het begin is het nog ‘leuk', maar als de truck dan een helling niet lekker opkomt en ik al kijkend naast de truck zie dat de achterkant van de truck ruim een halve meter wegglijdt, word ik erg ‘emotioneel'… :-)
De rest vind het een schitterende tocht en met het hoogste punt op 2370 meter, ben ik blij als we in Kabale zijn. We hebben er 2 uur om rond te lopen en te eten. Het eten is niet al te bijzonder, maar het zou écht Afrikaans zijn… Daarna gaan we nog even zoeken naar een internet adres. We vinden het bij een fotograaf: er zijn 2 pc's en eentje is al bezet door Truus en Jeanette. San begint op onze pc en ik bied Truus en Jeanette aan voor hun te typen. Dat vinden ze fijn en al kloppend kom ik er zo achter dat zij de groep ook leuk vinden! :-)
Het lukt mij erna niet om in mijn mail te komen, jammer maar helaas dus.
De camping ligt heel mooi aan het Lake Bunyonyi, maar veel kunnen we er niet van genieten, want morgenochtend moeten we al weer vroeg op. We gaan nog even wat drinken in de bar en we hebben weer veel lol, omdat iedereen in mijn doos wil… mijn stekkerdoos dus! :-)
We eten spaghetti onder het genot van tandarts- en doktersverhalen.. en toch smaakt het heerlijk! Albert is een super kok.
Ik schrijf in de bar mijn verslag en haal mijn doos op. Na alle dagen in Bwindi hebben we hier weer bereik, dus ik verstuur wat enthousiaste sms-je over de gorilla's. Ondanks dat het zo droog leek bij aankomst, stort de regen inmiddels weer naar beneden. Gelukkig liggen de zeilen weer over de tenten. Ik heb erg veel zin in de drogere savannes!

11: Woensdag 21 september 2005
Lake Bunyonyi --> Mburo NP

Ik ben vroeg wakker, want er lopen allerlei mensen al vroeg langs de tent. We hebben de spullen snel gepakt en als ik verderop mijn tanden sta te poetsen, zie ik dat Eelko onze tassen alweer loopt te sjouwen.. met de trappen hier een welkome verrassing!
Vandaag gelukkig een fatsoenlijke weg, zonder afgronden dus! Het is een asfaltweg en we kunnen hard rijden en dat is erg koud… ik zit dus met mijn fleecetrui en regenjas aan. De lunch is langs de weg en als we net zitten, wordt er een geit aangereden… oeps! Erg zielig en vervelend, want ze laten het dier langs de weg liggen.. Eelko gaat er naartoe en constateert dat hij zijn laatste adem uitblaast, is hij tenminste uit zijn lijden. Ze eten hem niet, want ze eten alleen geslacht vee. Later komt er wel een mannetje, die hem bij de weg vandaan haalt.
Als we bijna klaar zijn met eten, krijgt Astrid ineens een baby in haar armen geduwd van een vrouwtje dat voorbij loopt. Ze is helemaal ontdaan, het is ook zo'n lief poppetje!
We rijden weer flink door en komen op weg naar de campsite in Mburo NP van alles tegen: de kroonkraanvogel, topies, hamerkopvogel, zebra's, wrattenzwijnen, impala's en een roofvogel met oranje ogen. We hebben een bushcamp en zien vanaf de tenten de hippo's in het water liggen.
Bij het opzetten van de tenten krijgen we al bezoek van wrattenzwijnen. Als de tenten staan gaan we aan de waterkant zitten en kijken we naar de hippo's. Normaal komen de hippo's tijdens de schemer aan wal, maar nu niet, kennelijk omdat wij er zitten. Ik vind het niet fijn meer, want ik ken de hippo-verhalen ondertussen wel… gelukkig moeten we eten (lekkere verse tomatensoep!) en als we dan net lekker zitten, loopt er op 10 meter van ons een hippo langs. Ik vind het niet echt leuk. De anderen wel en dus blijf ik ook netjes bij het kampvuur zitten. Ik rek het naar de tent gaan nog even met afwassen, maar dan moet ik er echt aan geloven. Gelukkig niets te zien en snel de tent in! Ik heb niet gedronken om nachtelijk plassen deze nacht te voorkomen.. :-)
Achter mijn tentje hoor ik nog een hippo grazen, maar als ik in mijn tentje lig, ben ik niet bang. We hebben overigens ook voor het eerst een heldere sterrenhemel, schitterend!

12: Donderdag 22 september 2005
Mburo NP --> Jinja: Hippo-avontuur…

Wat een nacht…. Voor het slapen kon ik nog genieten van het gegraas en geknor van hippo's, maar om 4 uur word ik wakker van vreselijke herrie. Twee hippo's zijn aan het vechten bij de 3 tenten van Astrid, Henny, Nol, Annelies, Xander en Mieke. Het is echt een hels geluid en ik pak mijn camera om een filmpje te maken, maar ja, het scherm geeft licht en ineens word ik toch een beetje bang, stel dat ze daar op af komen en dus zet ik hem weer uit… Dan wordt de truck gestart en jagen ze de hippo's met de koplampen uit elkaar.
Hij staat nu schuin voor mijn tent en ik kan hem goed zien vanuit mijn tentje. Toch maar even mijn camera pakken en liggend in mijn slaapzak maak ik een paar filmpjes. Dan loopt ie langs onze tenten weg naar het water. Xander komt naar ons toe en vertelt dat de ene hippo de andere al vechtend naar achter duwde en dat die toen op de tent van Astrid en Henny is gaan staan, op Astrids been… brr… dat hadden wij niet meegekregen.. Ik ga nog even slapen, maar de meesten gaan bij de truck zitten. Om 5 uur ga ik daar ook heen en iedereen is stil en down, vooral de mensen die met hun tent naast Astrid en Henny staan. Na het verhaal van Astrid te hebben gehoord, heb ik haar met de ‘goede' afloop gefeliciteerd, want het gewicht van een hippo kan ook hele andere gevolgen hebben... Eelko noemt het een ongeluk met heel veel geluk.. :-)
Tijdens het ontbijt zien we aan de andere kant van het veld nog een hippo lopen. Henny gaat hem filmen en maakt alweer grappen. Langzaamaan komen ook de anderen weer een beetje bij en maken we foto's van de blauwbal aapjes, ze zijn erg fotogeniek.. en niet alleen vanwege die blauwe ballen!
Later dan gepland (logisch!) gaan we weg. Henny houdt nog even een praatje en bedankt ons voor het meeleven. Het is een lange rit vandaag en er wordt weer veel gezwaaid langs de weg, maar onze truck is minder enthousiast dan anders..
We lunchen op de evenaar en er staan watertonnetjes met trechters erboven, zodat je boven, op en onder de evenaar kunt zien naar welke kant het water draait bij het weglopen. Ik geloof het wel en waag me niet aan het ‘experiment'. Astrid en Nol zijn een hippootje voor Astrid aan het kopen en wij doen mee, zodat we die uit naam van ‘de achterbank' kunnen geven. Astrid en Henny vinden het erg leuk.
En dan wordt Peterson ook nog eens twee keer aangehouden door oom agent. De eerste staat met een lasergun.. jaja, op die ‘ene' asfaltweg in Oeganda gewoon snelheidscontrole! Eelko probeert de agent nog te overtuigen van het feit dat we met Astrid naar het ziekenhuis moeten, maar het helpt niet… Peterson vertelt niet wat de boete is. Wel gaan we naar het politieburo, maar waarom precies is een raadsel.
We zijn om drie uur in Kampala. In een groot winkelcentrum gaat Astrid naar een dokter en doet San de boodschappen. Ik ga naar het internetcafé en nu werkt de mail wel. Ik heb natuurlijk meteen een spectaculair verhaal te melden!
Dan rijden we door naar Jinja en het is al donker als we aankomen. Iedereen helpt elkaar en al snel staan de tenten. Eigenlijk wil ik morgen lekker relaxen, maar ga toch maar voor een ochtendwandeling in Mabira Forest. Gelukkig vertrekken we pas om 10 uur, dus we kunnen uitslapen!

13: Vrijdag 23 september 2005
Jinja: wandeling door Mabira Forest

Uiteraard slapen we niet uit, maar het idee dat het had gekund is al genoeg!
Ik heb behoorlijk pijn in mijn rug, waarschijnlijk was de lange rit van gister op de harde achterbank van de truck iets te veel. De taxi is er al om half 10, maar dat is gunstig, want we zijn toch al klaar. Samen met Sandra en Yvonne ga ik naar Mabira Forest. Het is een klein parkje en het loopt lekker over paden enzo. We beginnen dus stoere Indiana Jones verhalen te verzinnen voor als we terug komen. Na al flink wat vlinders nagelopen te hebben om te fotograferen, moeten we de ‘grote weg' oversteken: een avontuur op zich! Maar dan aan de andere kant van de weg moeten we ook ineens klimmen en zijn de paden minder mooi… we twijfelen even of we nog goed zitten, maar het is echt de rode route. Op advies van Eelko hebben San en Yvonne hun teva's aangedaan, ik ben gelukkig mijn bergschoenen trouw gebleven. Op een gegeven moment zakt San met haar teva's in de modder weg, de modder sijpelt lekker tussen haar tenen.. :-) Dan gaat het ook nog zachtje regenen en we horen het donderen… Hier hebben we dus écht niet op gerekend. We gaan harder lopen en het zweet loopt van mijn lijf. Uiteindelijk valt het allemaal mee en heeft het alleen maar gedreigd. Na twee en een half uur zijn we weer terug bij het begin. We drinken een colaatje en gaan dan terug naar de camping. Daar is niemand van de groep. 3 Zijn er raften, 2 zijn er naar Jinja en de rest ligt aan het zwembad van het naastgelegen hotel. Wij halen de tent leeg en luchten slaapzak en een hoop kleding op de tenten. Ondertussen gaan we lekker lunchen in de bar en voor de tweede keer vandaag douchen en haren wassen.
Als Eelko vraagt hoe het was, is hij zeer verbaasd dat we het géén teva-wandeling vonden, zeker niet het stuk aan de andere kant van de weg… “andere kant van de weg?” Hier was hij nog nooit geweest en wist dus niet dat het daar steiler was.. :-)
Na het avondeten gaan we ook eens mee naar de bar. Het is gezellig en Geert en Marlie vertellen over hun mooie reis naar Iran Jaya. Daarna met een klein groepje nog een laatste Amarulaatje en dan uiteindelijk niet al te laat slapen.

14: Zaterdag 24 september 2005
Jinja --> Sipi watervallen

Het opstaan en neerhalen van de tenten verloopt weer gladjes, wat een gedisciplineerd groepje! Iedereen die klaar is met zijn eigen spullen helpt een ander weer. Vandaag sjouwt Ron onze tassen naar de truck.
Na het ontbijt gaan we naar het begin van de Nijl. Het is in feite een aftakking (de enige) van het Victoriameer, die op haar beurt door andere bronnen wordt gevuld. Het is best grappig om te zien en je ziet vooral ook de harde stroming. Verbazingwekkend hoe mannen in kleine bootjes niet met de stroom meegevoerd worden, maar recht naar de overkant varen. De bomen om ons heen bij het water zitten overigens helemaal vol met spinnen, wat een engerds! We gaan de trappen weer omhoog naar de truck en mogen dan weer een flink eind in de truck naar Sipi. Het is een mooie asfaltweg en er wordt dus hard gereden… ons haar vliegt alle kanten op. Zelfs Eelko had er last van, maar mijn aangeboden haarspeldjes, wijst hij toch af… :-)
Aangekomen in Sipi krijgen we een lekkere pasta als lunch en dan kleden we ons om en pakken we ons dagrugzakje voor een wandeling naar waterval nummer 1, de grote van 90 meter hoog. We moeten al snel een ongemakkelijke en steile trap af. Op zich gaat het goed, maar ik ben wel al bang van wat er nog meer aan hoogtes zal gaan komen… Als ik dan onderaan de trap van Mieke hoor dat San niet meegaat, zit ik ook zo weer boven! We gaan lekker samen een stuk lopen over paden die wij fijner vinden. Langs de weg naar het dorpje liggen maïs en koffiebonen te drogen. Een jongen spreekt ons aan in zeer goed Engels en we gaan met hem als gids naar waterval nummer 2, via de gewone weg. Als we door het dorpje lopen horen we ineens paniek achter ons en al snel blijkt het om een slang te gaan. We rennen dus terug en beneden naast de weg ligt een zwarte cobra op een boom. Eén van de mannen gaat naar beneden en gooit een steen op de slang, een andere man komt met een stok en gaat daarmee slaan. Een aantal lokalen, die naast ons staan, moedigen de mannen aan, wat een spektakel zeg! Als de mannen weer omhoog komen, vertellen ze dat ze de slang nu zo erg gekneusd hebben dan hij terug in zijn hol aan zijn kneuzingen zal overlijden. Ze doen het omdat de slang te gevaarlijk is zo vlak bij de huizen. Een klein kind zou zo zijn prooi kunnen worden.
We lopen door en komen langs een grot en moeten om hem te bereiken over het landgoed van mensen en daar betaal je dan 500 shilling voor. De grot is niets bijzonders en we lopen door naar de waterval. Hier moeten we 1000 shilling betalen om verder te mogen. We gaan dus weer de weg af en lopen tussen bananenplanten door en het wordt steeds modderiger. San houdt het voor gezien en ik ga dus samen met Martin door naar de waterval. We gaan onder een douche van water door en dan staan we achter de waterval en dat is super! Het geluid, de massa water die naar beneden dendert en de zon die er doorheen schijnt! Ik loop terug naar San en zeg haar dat ze ook echt even moet gaan en daar heeft ze later geen spijt van, ze komt laaiend enthousiast terug. Als we alweer een stukje terug aan het lopen zijn, komt de jongen waar we bij de waterval mee gesproken hebben langs in zijn auto en krijgen we een lift, hij moet ook bij onze camping zijn. Daar komt al snel een deel van de groep terug en ze hebben kameleons gezien. Dat had ik ook wel gewild, maar als wij vertellen van het zwarte-cobra-avontuur, blijkt dat wij ook wel iets bijzonders hebben meegemaakt en moet ik maar niet meer zeuren.. :-)
Na wat gedronken te hebben in de bar gaan we omhoog klimmen om de zonsondergang te zien. Bovenop de berg hebben we aan de ene kant een schitterend uitzicht op de watervallen en aan de andere kant is de zonsondergang te bewonderen. Als Henny en Eelko ook boven komen, vragen ze meteen naar de foto's en het verhaal van de zwarte cobra. Wij vertellen stoer en voelen ons ineens minder soft omdat we de tocht naar de watervallen niet aandurfden.
Na het eten zitten we nog met een groepje bij de stoofjes, lekker warm, te kletsen over logerende nichtjes enzovoort. Voor het eerst doen San en ik “het licht uit”, is dat wat?! Van de camping hebben ze de aggregaat al uitgezet en dus moeten we met onze zaklampen terug naar de tenten… nou, dan is het wel even zoeken tussen welke koffieplanten we door moeten om bij de tenten te komen. We zoeken gelijk ook maar even naar kameleons, want die zitten in koffieplanten, maar tevergeefs… al giechelend van onze kameleonzoektocht vinden we onze tenten.

15: Zondag 25 september 2005
Sipiwatervallen: kameleons gezien!

Ondanks dat we rustig aan kunnen doen, zijn we bijtijds op en zien we de groep van de grote wandeling (langs de 3 watervallen) vertrekken. San en ik ontbijten en gaan erna op het gemak douchen enzo. Dan gaan wij ook op pad om kameleons te zoeken. We zoeken ons een ongans tussen de koffieplanten, maar vinden niets… dan maar de tactiek van Eelko: geef een kind 100 shilling en vraag het een kameleon te vinden. Het meisje wat we eerst vragen vindt niets, maar dan komt er een jongen en we lopen mee naar zijn huisje. Hij stuurt een paar kleine jochies om kameleons te zoeken en al snel komt er eentje met een tak met een kameleon er op. Even later komt er nog een jochie met een kameleon. De kameleons zijn schitterend!! Ze bewegen erg langzaam en we kunnen ze dus ook op het gemak bewonderen.
Na de lunch ga ik met een groepje naar een uitkijkpost om de abseilers te aanschouwen. Henk, Marlie, Yvonne, Xander, Jeroen en Geert gaan langs de 90 meter hoge waterval aan een touwtje naar beneden… ik vind ze stuk voor stuk helden! Ik vind mezelf al stoer dat ik ernaar durf te kijken! :-)
Op de camping drink ik met Henny en Astrid nog wat terwijl we uitzicht op de watervallen hebben. Ik help bij het maken van het avondeten en vanavond zitten we weer lekker lang bij de stoofjes. We zijn weer de laatsten!
Bij de wc's ontdek ik (hoe kan het ook anders…) dat ik ‘mijn doos' vergeten ben. We willen teruggaan, maar Eelko komt hem al brengen. Eelko: hij denkt ook aan alles! :-)
Op zich liggen we nog vrij vroeg in ons tentje en na het schrijven van mijn boekje en het klaarzetten van mijn tas, ga ik lekker slapen, morgen om 6 uur op.. :-(

16: Maandag 26 september 2005
Sipiwatervallen --> Eldoret: grens over naar Kenia

Mijn wekkertje heeft geweigerd.. iedereen is de tenten al aan het afbreken als ik mijn lenzen nog in zit te doen en dat lukt dan helemaal niet meer… Uiteindelijk is mijn tentje toch ingepakt en zit ik aan mijn toast met gebakken ei. Voor achten zitten we alweer in de truck en rijden stapvoets naar beneden de bergen weer uit. Peterson neemt geen enkel risico. Daarna hebben we een goede weg en dus rijden we in volle vaart en zitten de rimpels weer achter onze oren en is mijn haar één grote klittenbaal, terwijl het toch in een staartje zit/zat… Tegen het middaguur zijn we aan de Keniaanse grens. We vullen in de truck de uit- en inbriefjes in en Eelko gaat met onze paspoorten naar de kantoortjes. Het lukt hem voor ons de boel af te handelen. Ondertussen krijgen we ons groeps t-shirt. Ze zijn een beetje anders uitgevallen dan gewenst, maar de meesten zijn er blij mee. Mijn oranje ziet eruit alsof hij eerst jaren dienst heeft gedaan als poetsdoek, maar hij is wel grappig. Ben ook blij dat ik mijn M in een S veranderd heb bij de bestelling, want het blijken herenmaten. San neemt haar shirt niet, ze had een groene S besteld en krijgt een blauwe M… tja… dat lijkt er niet op!
Dan rijden we Kenia in. Het lijkt toch ineens heel anders: het is veel drukker met huisjes/hutjes en mensen. Ook roepen de kinderen niet “how are You?”, maar “give me money” en “pen, pen”… tja, verziekt door de toeristen.
Tijdens de lunch kan ons gezicht weer even in originele staat terugkeren om vervolgens weer uitgewaaid te worden in het laatste stuk naar Eldoret. Rond half vier komen we aan op de camping in Eldoret. Wat een mooi sanitair hier en meteen gaat iedereen douchen, het is er een gezellige boel zo met z'n allen tegelijk. Schoon en wel zitten we tot zonsondergang met z'n allen tussen de tenten aan de wijn, Amarula en chips. Van Albert krijgen we ook nog eens 2 pakjes heerlijke kokoskoekjes om het feest compleet te maken. Eelko ziet me aan de koekjes en vertrouwt het niet. Hij ‘verdenkt' me ervan de koekjes achter gehouden te hebben met de gorilla tracking (en ze dus niet aan de dragers te hebben gegeven). Maar als dat zo was geweest, hadden ze het echt niet tot hier gered! Wat zijn ze lekker!
De bar/restaurant van de camping bereik je door een lang grotachtige tunnel, heel grappig ontworpen. Het restaurant is een grote ruimte/hal met verschillende nivo's, waterval, watertjes en bruggetjes. We zitten met z'n allen om de open haard en eten van het buffet met onder andere frietjes!
Na het eten brengt Eelko het ‘goede nieuws' dat we morgen om 7 uur gaan rijden en dat hij ons dus half 6 wekt… Ik zat al behoorlijk uit te gaan bij de warmte van de open haard, maar bij dit bericht vallen mijn luiken spontaan dicht! We gaan dus niet te laat naar de tenten terug. In mijn tentje kan ik nog even ‘genieten' van Sandra die met haar walkman mee neuriet… :-)

17: Dinsdag 27 september 2005
Eldoret --> Nakuru: de laatste dag van de eerste helft van de vakantie.. :-(

De laatste dag van de eerste helft van de vakantie.. :-(
Time flies when you're having fun…
We bewijzen weer een voorbeeldige groep te zijn door een kwartier voor tijd kant-en-klaar in de truck te zitten! Dus lekker vroeg op pad naar Lake Nakuru. Maar zo vroeg op een goede weg, betekent veel kou in de truck. Eindelijk hebben we Eelko zover dat de zeilen naar beneden mogen. Je ziet dan inderdaad niet veel meer van wat er buiten voorbij komt, maar het is wel véél aangenamer. Na de eerste plasstop gaan de zeilen weer omhoog en filmen Henny en Annelies de truck die wegrijdt en dus zwaaien we en schreeuwen we “how are you?!”. Dan gaat de vaart er weer in en met mijn lenzen ergens achter mijn oogbollen, besluit ik even voorin naast Ron te gaan zitten. Wat is het daar lekker behaaglijk… maar na de vijandige blikken van mijn “achterbankvrienden” ga ik toch maar weer snel achterin uitwaaien.. :-)
In Nakuru kunnen we even shoppen: boodschappen en souvenirs. We lopen over de souvenirmarkt en ik waan me in Spanje of Turkije.. “kijken is gratis!” bahhh.. hier houd ik niet van, ik wil niet in het Nederlands aangesproken worden!! We lopen dan ook snel door en kopen niets.
San en ik halen in een supermarkt Amarula en babylotion (om te pesten) voor Jeroen, die morgen jarig is. In een bakkerij halen we 4 cakes en zien dat er ook gegeten kan worden. Nol, Annelies, Sandra en ik eten dus niet in de aangewezen tent, maar in de bakkerij. Ik heb een overheerlijke hamburger met friet en een appelflap toe, wat een verwennerij!!
Het is maar een klein stukje rijden naar Lake Nakuru. We zien al snel het roze meer, wat ontzettend veel flamingo's zitten er. We stoppen en mogen eruit. Voorzichtig gaan we naar de waterkant om foto's te maken. Ze maken een heel apart geluid en het stinkt er vooral ook héél erg! Maar het is wel ontzettend mooi.
Verder op de game-drive zien we witte neushoorns, giraffen, zebra's, buffels, duikertje enz. Vanaf de berg hebben we een mooi uitzicht op het meer.
De camping van vandaag is mooi en netjes. Er staan nog 3 andere groepen, waaronder een Drifters groep (heb ik de eerste 2 Afrika-reizen mee gemaakt). Het lijkt even (te) druk, met name bij de bar, maar daar zijn we al snel aan gewend. Ik kom nog even in ski-hut stemming bij het horen van ‘take me home country road'. Na het eten gaan we weer naar de bar, maar daar staat nu één of andere cd met gitaargepingel op, ik word er bloednerveus van en zoek een andere cd uit. We zitten lekker rustig te borrelen totdat Kristel en Jeroen naar bed gaan. Tijd om ballonnen voor Jeroen zijn verjaardag op te blazen… we doen dat niet zo stil en er klapt er af en toe eentje, maar daar merkt Jeroen vast HELEMAAL NIETS van… :-) Wij hebben in ieder geval al veel lol. Uiteindelijk de ballonnen in de truck en aan zijn (althans we hopen de goeie te hebben) tent geplakt.
Terug in de bar zit de stemming erin en spelen we Twister. We hebben alleen de ballen op de grond en dus verzin ik de bewegingen die gemaakt moeten worden. Nol en Henny zijn de dappere beginners en San en ik nemen het ook nog een keer tegen elkaar op, het gaat er allemaal erg ‘soepel' aan toe…. :-)
Voor we het weten is het al over twaalven en dus hartstikke bedtijd! Als San en ik terug komen van het tandenpoetsen en ik over mijn eigen haring struikel, begint de Amarula zijn uitwerking te krijgen en schieten we erg in de lach. We proberen het nog te beperken met “ssst…”. Als San gebukt voor haar tent staat help ik haar er snel in te komen door haar een zetje te geven.. wij vinden het zelf erg lollig, maar of de groep het ons in dank afneemt.. we zeggen bij het ontbijt wel dat ‘die Engelsen' weer luidruchtig waren.. :-)

18: Woensdag 28 september 2005
Lake Nakuru --> Kisii

Ik heb niet zo heel lekker geslapen, vast een Amarulaatje teveel en dus ga ik maar vroeg douchen. Wat een genot is dat, hele ruime douche met lekker warm water, het kost moeite om er onderuit te gaan, maar ja, ook hier een bordje op de deur om te vragen zuinig met water te zijn…
Terug bij de tent horen we zingen bij de tent van Jeroen en dus gaan wij ook snel ‘zingen'.
Rond half 9 rijden we weg, weer eerst de zeilen omlaag en later weer open. We lunchen tussen de koeien en nieuwsgierige mensen. We hebben cake toe in verband met de verjaardag van Jeroen. Eelko geeft hem zijn cadeautjes.
Rond 3 uur rijden we door Kisii, een druk stadje met chaotische straatbeelden. We komen aan in het klooster, waar we gaan overnachten… geen non te zien!! De kamers zijn eenvoudig, maar schoon. We gaan meteen lopen naar een internetcafé. Het is weer een supertrage verbinding, maar ik krijg toch mijn tweede Afrika-bericht gemaild. Esther leest op internet nog iets over een zonsverduistering op 3 oktober die in Oostelijk Afrika goed te zien moet zijn. We gaan het onthouden. Het is op de dag dat we in de krater zijn. Ik loop met San en Esther terug naar het klooster, alledrie vrouw en blond, maar we lijken niet eens op te vallen. Omdat we nog genoeg tijd voor het eten hebben, drinken we wat in het hotel tegenover het klooster. Het is erg gezellig en als we weggaan, komt net Eelko polshoogte nemen. Wij waren voor hem weg gegaan bij het internetcafé en nog niet in het hotel…
In het klooster horen we dat de anderen bij het teruglopen naar het klooster wel blikken en aanrakingen hadden… dit is niet goed voor ons ego!! :-)
We gaan aan tafel en eerlijk gezegd is het eten niet veel, al smaken de frietjes mij wel heel goed. Na de dagpraat van Eelko gaan we naar bed. Het is nog wel vroeg, maar morgen hebben we pas weer een bar, dus nu even energie sparen.. :-) Ik ga aan de slag met het vuiltje op mijn sensor van mijn fototoestel… ik heb de hele dag moeite moeten doen mijn humeur goed te houden, maar geloof dat San het toch zwaar heeft gehad.. op alle foto's zit namelijk een vlek, afhankelijk van de compositie meer of minder te zien… Maar het lukt me om het vuiltje te verwijderen en dat slaapt erg lekker… zo lekker zelfs dat ik halverwege in een gesprek met San in slaap kukel.. Sandra zegt nog dat dit hotel nog gehoriger lijkt, dan de tenten, je kan iemand goed horen snurken.. maar dat was ik!

19: Donderdag 29 september 2005
Kisii --> Speke Bay: grens over naar Tanzania

Ik heb lekker geslapen in het huis van de Heer (zou dat ermee te maken hebben.. :-) In de douche kom ik Nol en Annelies tegen en blij vertel ik dat mijn camera weer stofvrij is. Het ontbijt is beter dan het avondeten en we rijden rond half 8 weg, nog steeds geen non gezien!
(de anderen hebben er wel eentje gezien)
Nog voor de middag passeren we de grens tussen Kenia en Tanzania. Eelko gaat weer voor ons in de rij met de bekende uit- en inbriefjes. Wij blijven dus in de truck en worden zoals gewoonlijk belaagd door verkopers van nootjes, bananen, ananas, drinken enzovoort.
Op weg naar het Victoria meer bij Speke Bay wordt het landschap steeds droger en zien we een verdwaalde olifant. De campsite ligt direct aan het meer en voor het eerst zien we het meer, waar onze reis omheen gaat, echt goed. Je mag niet in het water zwemmen en het strand is niet erg super, maar de zonsondergang is daarentegen spectaculair. Terwijl we over het meer de zonsondergang gadeslaan is het achter ons erg donker geworden en verschijnt zelfs de regenboog, wat een contrast! We rennen snel naar de tenten om de zeilen erover te gooien, maar het echte noodweer blijft gelukkig uit. Er vallen wel wat druppels en dus blijven we onder de overkapping van het barretje zitten. Door de regen en het licht komen er veel vliegen en andere beesten. Ik laat me door ze wegjagen en ga lekker mijn tentje in om wat te lezen voor het slapen.

20: Vrijdag 30 september 2005
Speke Bay --> Serengeti National Park

Er kan vanochtend van alles gedaan worden, zoals een trip naar een dorpje, boottocht, fietsen of vissen, maar San en ik doen helemaal NIETS!
Ik ben wel vroeg wakker, mijn rug weigert nog langer op de mat te liggen. Als ik naar de douches loop zie ik een schitterende zonsopkomst boven een typerend Afrikaans landschap. Even terug dus om de camera te pakken.
San en ik tutten lekker wat aan en lopen nog een stukje langs het meer. We lunchen vroeg en halen dan Nol en Annelies op. Zij zijn bij een andere camping geweest, die door Nederlanders gerund wordt, helaas was deze volgeboekt, want eigenlijk zouden we daar kamperen. In de truck wil iedereen horen hoe het er was en het was er fantastisch!
Dan gaan we dé Serengeti in. Ik heb hoge verwachtingen, wil het luipaard, cheeta en leeuw zien… We zullen 2 nachten hier slapen en dus is alle proviand ingeslagen. De weg is lang en erg bumpy. We zien grote aantallen zebra's, bavianen, wilde gnoes (of waren het nou wilde beesten of gnoes..? hihi), giraffen, impala's (of waren dat nou Thompson gazelles… pff lastig allemaal!) én topies (goed he, San?!). Ook zien we de notarisvogel (en dat bleek dan weer een secretarisvogel…) én een groep van zo'n 14 leeuwen! Ook al zijn ze erg levenloos, het blijft indrukwekkend! Vlak bij de weg liggen er 3 op hun rug te luieren. We wachten lang, maar er komt niet veel beweging in en dus rijden we door richting de campsite. Tegen de schemer zien we nog een jakhals, hyena's en een rennende giraf. Het is al donker als we bij de campsite aan komen en dus zetten we de tenten in het donker op.
Na het eten strooit Eelko wat botten, die over zijn van het eten, op het veld bij ons. Al snel komen er hyena's op af. Eentje springt zelfs tegen het gaas van de ‘keuken' op. Heel indrukwekkend om er zo dichtbij te zitten. Als ze weg zijn, gaan San en ik heel stoer samen naar de tent (die uiteraard weer het verst weg staat..) om een fototoestel te halen. We zitten met een klein groepje nog lang bij het vuur en zien nog wel hyena's bij de tent van Albert, maar ze komen niet meer heel dichtbij. We genieten van de geluiden hier in de bush en horen onder andere zebra's, leeuwen en bavianen. Voor we het weten hebben Eelko en ik een fles Amarula leeg en is het tijd om naar bed te gaan.
Het is al half 1 en morgen om 6 uur hebben we alweer een gamedrive…

21: Zaterdag 1 oktober 2005
Serengeti Nationaal Park

Bij een mooie zonsopkomst ontbijten en dan op pad voor een gamedrive. We zien een grote groep impala's en Kristel ontdekt er eentje die aan het bevallen is, handig een verloskundige in de groep, die heeft daar oog voor! Het koppie steekt er al uit als ze verder van de weg loopt. Dan gaat ze liggen en staan en liggen en uiteindelijk wordt het kleintje geboren, binnen een uur staat het kleintje en drinkt het bij de moeder, prachtig om te zien!
We zien een groep giraffen dichtbij en dan wordt er een cheeta gespot. Ik kan hem met het blote oog niet zien en met de verrekijker eigenlijk ook niet, dus die tel ik niet mee… :-)
Om 11 uur zijn we op de campsite terug en lunchen we lekker vroeg. Dan hebben we tijd om te relaxen, douchen enzovoort. Ik ga nog even liggen en dit keer is het Yvonne, die vlak bij mijn tent met de muziek van haar walkman meezingt… niet slapen dus… :-) Voor we het weten is er een windhoos over ons kamp en ligt de tent van Kristel en Jeroen ondersteboven!
Om twee uur gaan we weer rijden voor de volgende gamedrive. We gaan eerst naar een grote lodge waar we wat kunnen drinken op het terras met uitzicht op de Serengeti. Ook lopen er veel hagedissen en klipdassen, die we met z'n allen vastleggen. We hebben bij de receptie de accu's neergelegd om op te laden en daar willen ze 2 dollar per accu voor hebben!! Annelies is gelukkig erg mondig en betaalt niet.
We gaan gamedriven. We zien onder andere een olifant die een boom sloopt en een megagrote kudde buffels. Dan gaat Peterson heel hard rijden, hij heeft kennelijk iets gehoord. En ja hoor, we komen bij een luipaard in de boom! Eindelijk gezien, al is hij dan wel heel ver weg. Hij heeft een prooi in de boom en met verrekijkers kunnen we het nog een beetje zien.
Terug in het kamp heeft Albert het eten al klaar. Vanavond 3 gangen: soep én fruit toe (normaal of soep of fruit) en we genieten ervan. Als de afwas gedaan is zitten we met een klein groepje bij het vuur. Eelko kan de pan met botten, die Albert klaar heeft gezet niet vinden en de hyena's komen dus niet erg… maar de Amarula smaakt als vanouds! Uiteindelijk zitten we nog lang met z'n drietjes bij het vuur en genieten we weer van de geluiden van de bush. Er komen ook wat jakhalzen en hyena's op het veld voor ons. Om kwart voor 1 houden we het voor gezien en gaan we slapen en dan ontdekt Eelko de pan met botten, die we nodig hadden om hyena's te lokken… en dan noemen ze ons blond! :-)
Maar we hebben toch wel genoten van de laatste avond in de echte bush. In de tent schrijf ik mijn verslag en ruim ik mijn tas in, want morgenochtend vertrekken we weer vroeg.

22: Zondag 2 oktober 2005
Serengeti Nationaal Park --> Ngorongoro-krater

Voor de wekker ben ik wakker en ik voel me buitengewoon fit voor nog geen 4 uur slapen. Snel opruimen en tenten neer en dan vertrek om 7 uur. We zien van alles wat én weer een luipaard! Hij ligt er erg mooi bij, maar het is wel weer ver weg. Het landschap verandert erg snel en wordt steeds onbegroeider en droger. We hebben de Serengeti bijna gehad en ik heb de katachtigen bijna opgegeven als we in de verte een cheeta zien staan. Hij staat mooi op een berg en het postuur is erg indrukwekkend. We rijden heel voorzichtig dichter bij, maar dan komt er een klein jeepie die als een gek naar hem toe rijdt, waardoor de cheeta op de loop gaat… eikel! Peterson rijdt hem klem als hij terug komt en verstaan doen we het niet, maar hij vertelt hem vast dat hij een boer is!
We rijden verder en zien dezelfde cheeta de aanval op impala's inzetten, maar die hebben hem door en gaan op de vlucht. Vlak voor we de Serengeti verlaten zien we ineens 4 leeuwen vlak langs de weg. 2 Vrouwtjes en 2 mannetje, schitterend!! Onze dag is helemaal goed.
We lunchen op een berg met uitzicht op de Serengeti en erna rijden we richting de krater. De weg wordt nóg slechter en mijn nieren lijken er zowat uit te trillen en mijn sport-bh kan het ook niet meer aan… Een powerplate is er niets bij! :-)
Ik krijg gewoon hoofdpijn van het opvangen van de klappen. We stoppen bij een Masai-dorpje: wat een poppenkast zeg.. Ik vind het overigens wél leuk om die mannen te zien springen, dat is écht heel hoog (én zonder ontbijtkoek!).
Verder valt op dat de vrouwen erg lelijk zijn, ik zie ze dan ook regelmatig voor mannen aan.
Als we al een stuk de kraterrand zijn opgeklommen met de truck en vlak bij de camping zijn, krijgen we ons toetje van de dag: twee cheeta's lopen erg fotogeniek in het avondzonnetje naast de weg, wat ontzettend mooi!!
De camping is vreselijk druk en in de ruimte waar we onze accu's laden, zitten megaveel mensen. Wij eten gewoon bij de truck en ons eigen vuurtje, maar het is toch minder gezellig. Het is vreselijk koud en dus wordt het vanavond niet erg laat. Het grote varken wat hier rond schijnt te struinen, zien we helaas niet.

23: Maandag 3 oktober 2005
Ngorongoro-krater --> Karatu

We gaan vandaag met kleine jeeps de krater in en zullen onze eigen truck bij de volgende camping weer zien. We zijn met donker op deze camping gekomen en gaan met donker ook weer weg.. lekker vroeg in de krater dus.
San en ik zitten met Nol, Annelies en Esther in een jeep, erg gezellig!
Onderweg naar beneden de krater in, gaat de chauffeur ineens bovenop de remmen staan! “leopards!” Ik zie helemaal niets, totdat San zegt: “Achter je, MUTS!!” Met een ruk trek ik het raam open en ga ik uit het raam hangen. Deze actie gaat me vast een aantal blauwe plekken opleveren, maar het is wel de moeite waard! Ze komen naar ons toen en passeren aan San d'r kant. Ze zou ze kunnen aaien, haar raam staat toch al open, maar ze doet het niet en ik ben trots op haar! Nog trotser ben ik als blijkt dat ze helemaal geen kick heeft gegeven toen ik al fotograferend op haar enkel ben gaan staan.. sorry..
Dan gaan ze voor ons op de weg liggen en uiteindelijk lopen ze weg, schitterend!!!
Beneden in de krater roepen alle jeeps (en dat zijn er hier veel!) elkaar op, want er is een groep leeuwen gespot. In een lange rij bekijken we de leeuwen en een leeuw loopt gewoon rustig tussen de auto's door naar de groep. Het is toch wel heel mooi. Twee mannetjes die elkaar liefkozend neuzen en vrouwtjes die een gnoe aan het eten zijn.
We gaan ons halve rondje in de krater maken en zien weer erg veel. De gids/chauffeur is eerst erg populair en herhaalt steeds wat we allemaal gezien hebben en hoe blij we daarmee moeten zijn… nou, ik bepaal zélf wel wanneer ik blij ben! Als we dan ook nog (eerst per ongeluk en later expres) de Thompson gazelle een Thomasgazelle noemen is hij eerst geïrriteerd, maar later ging hij er ook grapjes over maken. Uiteindelijk gaat het goed én we zien een luipaard in de boom!! De derde en dit keer kunnen we hem beter zien.
We rijden weer en de chauffeur zit steeds te bellen, waarop Annelies vraagt of zij moet rijden, zodat hij kan bellen. Het was als cynische grap bedoelt, maar ook deze snapt hij niet en hij stopt de auto en loopt om, Annelies mag van hem rijden! Annelies grijpt haar kans en gaat rijden, dat doet ze echt supergoed, netjes om de gaten in de weg heen enzovoort. Ze wordt alleen op haar vingers getikt vanwege de snelheid, je mag er maar 30.. :-)
Bij de lunchplaats worden we gewaarschuwd voor agressieve wouwen. We moeten ons eten afgeschermd eten. Ik heb heerlijke bammetjes met scrumbled eggs. Ik geniet ervan en eet ze voorzichtig met gebogen hoofd onder de klep van mijn pet. Maar kennelijk niet voorzichtig genoeg, want als ik mijn laatste hap wil nemen, komt er een schaduw en voel ik wind en dan een grove klauw, die het stuk brood uit mijn handen grist…. Écht heel eng! Gelukkig heb ik niets meer te pikken voor ze!
Al gamedrivend gaan we terug en de jeep brengt ons naar Karatu. Daar is het een drukte van jewelste, want er komen verkiezingen aan en de presidentskandidaat is er vandaag. Iedereen draagt geel/groene shirts en Annelies pakt een vlaggetje aan, waarmee ze uit het raam wappert, ze vinden het geweldig! We komen aan op de camping en gaan de tenten opzetten. Er klopt iets niet, tis somber, maar toch onbewolkt. Ineens weet Eelko het weer: de zonsverduistering!! Dat we dat ook nog hier mogen meemaken, Het is al zo'n mooie reis. :-) Marlie zet een emmer water neer en als de oppervlaktespiegel glad is, kun je in het water goed zien welk deel van de zon er steeds verduisterd is. Er is een internet aansluiting op de camping en dus sla ik weer aan het mailen. Eelko heeft hier een lodge gekregen en daar mogen we douchen. Velen maken daar dankbaar gebruik van en ik ook, wat een genot om even relaxt te douchen en arme Eelko maar wachten tot hij zijn eigen lodge weer in mag…
We hebben van Koning Aap een etentje aangeboden gekregen ivm met de ongemakken die we hebben gehad (Esther die een dag later in Oeganda aankwam, de gebroken as van de truck en het hippo-ongeluk). Het is erg lekker maar het binnen eten is wel weer even wennen.
We gaan vanavond naar de disco! In afritsbroek en op bergschoenen lopen we erheen. Het is een donkere tent, maar uiteindelijk valt het heel erg mee. Er is Amarula en ze draaien de Vengaboys! We dansen ook met de lokalen en tegen twaalven gaan we naar buiten. We wachten tot het 12 uur is, want dan ben ik jarig! Ze zingen voor me en feliciteren me. Jacqueline, een Keniaanse, waar we mee gedanst hebben, feliciteert me ook en geeft me haar armband. Ik vind het lullig om het aan te nemen, maar de anderen zeggen dat ik haar anders beledig en dus neem ik de armband aan, hij is best leuk!
Op de camping krijg ik van San ook een lief cadeautje: een doosje met allemaal lekkere dingetjes om te verzorgen en te snoepen. Dan is het écht tijd om te gaan slapen, maar ja, niet iedereen wil nog en het kost moeite om sommigen op bed te krijgen... :-)
In mijn tent word ik verrast door een lading ballonnen, die de niet-discogangers in mijn tent hebben gestopt. Ik vind het wel gezellig en laat ze liggen. Alleen vervelend dat er af en toe eentje spontaan klapt…. Hoe dan ook, ik voel me écht jarig!!

24: Dinsdag 4 oktober 2005
Karatu --> Arusha: jarig!!

Na een korte nacht tussen de ballonnen en heel veel keer hetzelfde sms-je van pa en ma (kunnen zij niets aan doen, maar heb ik te danken aan Telfort… :-( ), staan San en ik toch vroeg op. Bij het ontbijt wordt er voor me gezongen en krijg ik cadeautjes voor mijn verjaardag: een fles Amarula (hoe weten ze toch dat ik die lekker vind..? hihi) en een Twix!
Dan stappen we in voor de laatste dag in de truck. Op naar Arusha!
Onderweg maken we nog wat stops voor een mooie uitkijk en baobabbomen. Bijtijds zijn we in Arusha en om te pinnen moeten we een wandeling van 45 minuten heen en terug maken, maar we hebben weer geld!
Terug in het centrum gaan we nog even naar de souvenirmarkt. De verkopers zijn weer erg opdringerig, maar spreken ons gelukkig niet in het Nederlands aan. Omdat we niet echt iets willen is het onderhandelen voor sommige dingen makkelijk. Het gaat goed en uiteindelijk hebben we voor leuke prijzen armbandjes voor San, twee houtsnijwerkjes voor mij en twee briefopeners, gewoon omdat het afdingen zo leuk is.
We doen wat boodschapjes en halen kaarten met enveloppen voor de bedankjes van Peterson, Albert en Eelko. Vanavond zijn we namelijk voor het laatst met de hele groep bij elkaar en geven we de enveloppen met tip. We drinken nog wat met een stuk chocolade cake bij een internetbakker, waar ik ook nog even mijn mail bekijk: ik heb wat leuke verjaardagsmailtjes!
Op de camping gaan we met Nol en Annelies de bedankkaarten schrijven. Annelies gaat ze geven en zal ook het praatje erbij houden. We eten in het restaurant van de camping en ik geef een rondje voor mijn verjaardag. Dan komt er ook nog een acrobatengroepje optreden. We drinken nog wat aan de bar, maar ik ben moe en even na 12-en gaan we slapen. Ik heb voor het eerst deze reis geen fut om mijn verslag voor het slapengaan te schrijven. Ik val als een blok in slaap…

25: Woensdag 5 oktober 2005
Arusha --> Dar es Salaam

De laatste keer wakker worden in mijn tentje, wat een emotioneel moment! :-)
Ik heb als een blok geslapen en word wakker van de wekker. Ik moet me nog haasten om gelijk met de groep aan het ontbijt te zitten. Voordeel is wel dat terwijl ik mijn tas naar de truck breng anderen gelijk mijn tent afbreken.
We nemen nog een laatste groepsfoto met z'n allen, want vandaag nemen we afscheid van Albert, Peterson, Esther en Yvonne. De laatste 2 gaan namelijk de Kilimanjaro beklimmen. We worden naar het busstation gebracht en daar moeten we goed opletten voor welwillende en kwaadwillende porters en dus sjouwen we zelf onze bagage naar de bus.
Dan nemen we afscheid van Albert en Peterson. Albert is zo'n schatje en is erg emotioneel. Peterson zegt met fonkeloogjes tegen me: “Hé girl, You know I liked you, but you didn't like me!” Oeps, hoe bedank je hem dan nog voor de vele veilige kilometers… :-)
De bus is wat krapper zitten dan de truck en misschien mis ik nu ook wel de wind in mijn gezicht… Voor hier is het eigenlijk wel een luxe bus. Naast onze groep zitten er nog wat toeristen, wat lokalen én heel veel kakkerlakken aan boord! Maar ik begin een grote meid te worden en ben niet eens in paniek geraakt van de beestjes. Naast ons zit een stel met een jochie van 9 maanden: goed verzorgd en hij krijgt regelmatig schone luiers. Het leidt lekker af tijdens deze lange en saaie rit naar Dar es Salaam. Verder stoppen we niet veel en zeker niet lang. Tussendemiddag eten we samosa (driehoekig bladerdeeg gevuld met ui en gehakt) en dat is even lekker hartig. Ondanks dat we allemaal erg veel slapen, blijft het een lange rit. Gaar komen we dan ook aan in Dar es Salaam en veel later dan verwacht, door werk aan de weg. De bus brengt ons na het busstation naar het hotel, dat is makkelijker dan dat we over moeten stappen in taxi's. Het is een zeer low-budget hotel, maar na een tent is een kamer met douche, toilet en ventilator toch al iets meer beschaving. Sandra neemt de Dethol ter hand en gaat ons sanitair ontsmetten, Albert zou trots op haar zijn geweest. :-)
We gaan met de hele groep ergens eten en dat is erg lekker al zitten we wel in te storten van de lange rit. Na het eten dus meteen naar het hotel. Ik ga trouw mijn verslag schrijven, maar na 3 keer in het verhaal van San in slaap te zijn gevallen doet ze het licht uit en wordt er dus geen verslag geschreven! :-)

26: Donderdag 6 oktober 2005
Dar es Salaam --> Zanzibar: boottocht

We sjouwen de tassen van 3 hoog naar beneden en mogen dan als sardientjes in een busje op weg naar de boot. Het is een ritje van niets en we zijn snel in de haven en we moeten de opdringerige porters van ons afslaan. Waarom eigenlijk, want na 10 meter heb ik heel veel geld over om mijn spullen te laten dragen… Gelukkig is Eelko van goede wil en ik ruil mijn zware tas met een klein plastic tasje van hem, goede deal! Zijn we goed en wel bij de boot, blijkt dat we met de andere boot gaan en dus weer verder sjouwen…
De boot vaart lekker snel en al uitwaaiend zijn we in tweeënhalf uur in Stone Town. Hier begint dezelfde strijd weer om géén porter te nemen.. waarom nou?! Het is echt een hel om met je tassen de loopplank naar de kade op te lopen. Gelukkig komen Gerard en Carla helpen. Op de kade worden twee grote kruiwagens gehuurd om de spullen naar de bus te brengen. Bij de bus nemen we afscheid van Henny en Astrid, die meteen doorgaan naar hun strandhotel. We zijn snel bij het hotel, het is hotel Coco de Mer, het hotel wat San en ik voor de laatste nacht hadden willen reserveren via internet, maar wat niet gelukt was. We gaan met z'n allen wat drinken in de bar van het hotel en Eelko vertelt het één en ander over de excursies en iemand van het agentschap vertelt over de regels tijdens de ramadan: we treffen het… op de boot al geen eten te krijgen in verband met de ramadan en op Zanzibar veel restaurants en barretjes overdag gesloten. Gelukkig is er nog genoeg open, maar we worden gevraagd niet te bloot over straat te gaan en zeker niet te eten of te drinken in het openbaar.
We plannen voor morgen de dolfijnentoer met de colobusaapjes en voor zaterdag de kruidentoer en Prison Island (grote schildpadden).
Na de briefing gaan San en ik op pad om het duiken te regelen, hotel Kiponda te zoeken (waar we de laatste nacht slapen) en te internetten. De juiste persoon is niet aanwezig bij de duikschool en we moeten later terugkomen. We gaan dus eerst op zoek naar Hotel Kiponda… Na veel winkelstraatjes, de markt en heel veel vragen komen we bij het hotel aan. We mogen een deel van onze bagage (slaapmatje en slaapzak) daar neerleggen, zodat we dat niet mee hoeven nemen naar Matemwe Beach.
Bij de duikschool wacht ons een teleurstelling. Via mail met hotel Matemwe Beach, waar de duikschool bij hoort, hadden we bij het boeken de informatie gekregen dat reserveren niet nodig was, maar nu blijken maandag en dinsdag al vol… Uiteindelijk bespreken we voor zondag een refresh en 2 duiken vanaf Stone Town en op woensdag 2 duiken vanaf Matemwe Beach. We brengen onze plunjezakken naar Hotel Kiponda, nu via de snelle route!
Dan nog even internetten. Ik zit net goed en wel in mijn verhaal, zegt de medewerker ineens dat de zaak over 5 minuten gaat sluiten in verband met ramadan… snel de boel afronden dus en afsluiten.
Na wat gedronken te hebben in de hotelbar gaan we naar de kamer. Ik heb een droge ‘douche'… San heeft later meer geluk. We gaan eten bij de vismarkt. Dat zijn allemaal kraampjes met eten, wat ter plekke bereid wordt. Er wordt ook het hier bekende drankje van suikerriet en gember gemaakt. We proeven het en het valt mee, maar ik ga er niet echt van uit mijn dak.
Wij gaan op de markt voor de Zanzibar pizza (gevuld filodeeg) . Bij een ander kraampje nemen we nog tonijnspies (San) en zo'n samosa-ding (ik) met gebakken banaan.
We gaan nog even op souvenirjacht en na veel heel lang en leuk afdingen bij “my brother” (een nep-Masai) kopen we een paar armbandjes. Terug drinken we nog wat (rara wat..) en dan gaan we naar de kamer.

27: Vrijdag 7 oktober 2005
Stonetown: dolfijnen toer en colobus aapjes!

Het ontbijt is erg lekker, een Spaans omeletje (bij ons beter bekend als de boerenomelet). Het is naar de dolfijnen ruim een uur rijden en we gaan de truck steeds meer waarderen, wat is zo'n minibusje krap! Onderweg halen we nog een flinke tros bananen, want met de ramadan weet je nooit waar je wel en waar je geen eten kunt krijgen.
We rijden van Stone Town weg en de hele omgeving, palmbomen, huisjes en mensen, doen me meer aan Indonesië denken dan aan Afrika. Maar ja, het moslimgehalte is hier ook ontzettend hoog.
Dan ineens zien we tussen de palmbomen door de megablauwe zee en super witte stranden! Kicken! Alleen schrik ik nog even van wat ik langs de weg zie liggen, een haai van ruim een meter…
We zijn er en na het passen van de duikbrillen en flippers lopen we een stukje langs het strand en door het water naar de boot. We varen een stukje en we komen niet als enige naar de dolfijnen kijken.. er liggen 6 bootjes. De dolfijnen komen steeds langs en dan vliegen al die bootjes er op af en springen de inzittenden het water in, waarna de dolfijnen natuurlijk zo weer weg zijn…
Op een gegeven moment komen ze vlak langs de boot en San en ik hebben moeite om uit de boot te komen. Moet zeggen dat ik ook nog even twijfel of ik het water wel in durf. Als ik eindelijk in het water lig, zijn de dolfijnen allang weer weg. We klimmen weer in de boot en wachten weer. Ik zit op de punt van de boot en als ze weer vlak langs komen, lig ik, weliswaar met een zetje van Eelko, als eerste in het water. Ik heb alleen geen duikbril en flippers en ben dus dicht bij de dolfijnen, maar zie ze niet!
We houden het voor gezien en varen een stukje terug om te snorkelen. Het valt een beetje tegen, want het is vrij troebel. Maar al met al een heerlijk dagje op het water. Op de terugweg naar Stone Town gaan we nog even langs een nationaal park, waar colobusaapjes leven. Ik verwacht niet dat we ze zien en voor mijn gevoel is de wandeling al om als we nog even aan de andere kant van de weg de bossen in gaan. Er zit een grote groep colobusaapjes vrij laag in de bomen. Wat een eigenwijze koppies hebben ze en wat zijn ze nieuwsgierig! Ik schiet megaveel foto's, want ik had ze nog nooit gezien en ik vind ze geweldig! Terug in Stone Town snel naar het Africa House om de zonsondergang daar te zien. Het is er erg druk en ik vind de zonsondergang tegenvallen, maar misschien zijn we verwend. We moeten tot 7 uur hier blijven. Tussen 6 en 7 uur zijn de moslims in rust voor de ramadan en is er dus niemand op straat om je te helpen als er wat gebeurt. Astrid en Henny zijn hierheen gekomen om nog een keertje met ons te eten en meteen ook een beetje van Stone Town te zien. We eten in een pizzeria en dat is erg lekker!
Er is ook een Italiaanse ijssalon en dus gaan de meesten aan het ijs, maar ik doe me tegoed aan chocoladetaart!
We gaan nog even wat drinken in Sweet ‘n Easy en daar stort ik in. We gaan dus maar naar het hotel.

28: Zaterdag 8 oktober 2005
Stonetown : Kruidentoer en Prison Island

Voor het laatst aan het ontbijt met Nol, Annelies, Mieke en Xander, want zij gaan vandaag naar het strandhotel. Ook Henny en Astrid zijn er, want zij hebben hier geslapen.
We starten onze kruidentoer op de markt. De markt bestaat uit 3 delen: vlees, vis en groente. De laatste is erg gezellig en kleurrijk, de vleesmarkt is buitengewoon smerig (om te zien en te ruiken) en bij de vismarkt houden we het wel even vol, maar echt prettig ziet het er niet uit. We mogen gewoon fotograferen en dat doen we ook, maar als ik voor de zoveelste keer door het bloed van een vis loop, die ze schoon aan het maken zijn, moet ik snel naar buiten.. tis goed geweest!
Na de markt rijden we richting de plantages. Daar zien we diverse kruiden als citroengras, pepers, nootmuskaat, kerrie, vanille enzovoort. Een jongen klimt voor ons in een palmboom en zingt een bekend Afrikaans liedje. Als hij boven is, gooit hij 4 kokosnoten naar beneden, die hij later voor ons ‘slacht' en we de klappermelk kunnen drinken. Vond ik de klappermelk in Indonesië nog smerig, nu was het juist wel lekker! We hebben nog een soort van high tea en proeven 3 soorten thee. Na het kopen van wat kruiden, gaan we nog naar andere plantages. Terug in Stone Town gaan we eten bij de Italiaan. Ik heb heerlijke spaghetti. Alleen Kristel heeft pech, er valt vogelpoep op haar eten en ze moet dus even wachten op een nieuw bord.
Na het eten snel omkleden in het hotel en dan op pad voor Prison Island. We zijn maar met z'n drietjes: San, Jeroen en ik en we hebben alle ruimte op de boot. De schildpadden zitten in een afgesloten gebied, maar je mag er wel tussendoor lopen en je mag ze aanraken en voeren. Op zich moet ik over een drempel heen, want in Zimbabwe begon zo'n beest ooit naar me te blazen. Maar ze lijken hier lekker tam en ik ga met een grote op de foto. Hij heeft alleen zijn hoofd naar beneden en San zegt dat ik het trucje van Eelko moet toepassen en hem onder de oksels moet kriebelen. Nou, dat voelt niet echt lekker, het lijkt wel schuurpapier, maar hij tilt wél zijn hoofd op, kennelijk vindt hij het lekker… Ik vind het toch erg wennen om een schildpad te kriebelen.. :-)
Dan nog even snorkelen. We zien niet zo veel vissen en koraal, maar des te meer prachtige zeesterren. De kapitein wil nog even met ons naar een ander rifje, maar wij vinden het wel goed zo. Het is al half 5 en we gaan liever naar Stone Town terug. Daar komen we vlak bij het hotel aan wal en San en ik nemen in bikini met lang t-shirt een sprint naar het hotel. Wij denken dat ongezien te doen, maar volgens Jeroen keken de bewakers van de bank wel raar op!
We eten vanavond in Sweet ‘n Easy: weinig eten, veel geld en erg lang wachten… mijn eten is zalig, maar dat van San is behoorlijk smakeloos.. jammer!
We drinken nog wat en dan is het weer tijd voor het zoveelste afscheid: dit keer van Jeroen, Kristel, Carla en Gerard.

29: Zondag 9 oktober 2005
Stone Town --> Matemwe beach: eerste 2 duiken

Ik heb slecht geslapen, denk zenuwen voor het duiken.. Tijdens het ontbijt probeer ik Eelko nog in mijn plaats mee te laten gaan, maar het lukt niet. We zetten onze spullen in de kamer van Eelko (dat is handiger dan mee te slepen naar de duikschool). We moeten wat formulieren invullen en gaan dan een video kijken, nog even de belangrijkste dingen op een rijtje en dat vind ik wel fijn. De instructeur ziet dat ik niet zo'n held ben en ik vertel hem van het mislukte duikavontuur in Mozambique. Hij stelt me gerust en zegt dat we het op ons gemak gaan doen. Ik ben behoorlijk gerustgesteld. We passen de duikpakken en wat een gedoe is dat toch.. Als alles bij elkaar is gezocht, lopen we op blote voeten naar het strand en gaan we aan boord van een mooie boot: lekker ruim opgezet en alles ziet er goed verzorgd uit. Na een stuk gevaren te hebben is het zover, de pakken moeten aan en we maken ons klaar voor de eerste duik. Alle bemanningsleden zijn superaardig en ze helpen je en stellen je vooral ook gerust. 1,2… daar gaat Mier!! Het water is heerlijk van temperatuur. We mogen zakken, maar dat gaat niet zomaar. Na wat extra lood te hebben gekregen, lukt het wel. Op de bodem moeten we wat herhalingsoefeningen doen. Het gaat wel goed, maar ik vind er geen klap aan. Het liefst zou ik naar boven gaan en nooit meer gaan duiken. Maar de instructeur laat me niet gaan en we beginnen aan ons ‘rondje' en dan vind ik het toch wel weer heel gaaf om zo in het water te zweven en het gevoel te hebben dat je een vis (of zeemeermin…) bent. Ik ga het helemaal leuk vinden als we een zeeschildpad zien!! Mooi beest met een of andere plakvis op zijn rug, wat net een staart van de schildpad lijkt. Hij kijkt ons aan terwijl wij schuin boven hem hangen. Na een tijdje draait hij zich om en zwemt hij weg, super!
Verder zien we veel mooie vissen en ook mooi koraal. Het water is iets troebel, maar als je maar vlak boven het koraal hangt, is het goed te bewonderen. Ik ben na ruim een half uur door mijn fles heen en we gaan omhoog. Op de boot zijn we nog even alleen, want de anderen (ervaren duikers) doen veel langer met hun fles. We eten op het voordek lekkere hapjes en fruit. Dan is het tijd voor de tweede duik, alleen maar rondkijken en geen kunstjes meer, ik heb er zowaar zin in! De instructeur geeft aan dat ik eenmaal beneden niet meer mijn inflator moet gebruiken. Ik doe dat en het gaat super. Ik neem mijn fototoestel mee en ik kan leuke foto's en filmpjes maken. Ik zwem zelfs naar een groep grotere vissen, het moet niet gekker worden met me! :-)
San en ik zijn wel weer als eerst door onze flessen heen, maar het blijft een geslaagde duik! Eenmaal boven zie ik bij het trappetje een blauw kwalletje. Door mijn duiksucces kan ik de hele wereld aan en ik zit er lekker naar te kijken als de kapitein hem ziet en “dagerous!” roept. Hij doet hem met een flipper wegdrijven en dan pas mag ik aan boord komen.
Het terugvaren naar Stone Town is heerlijk. Ik voel me voldaan en ik zit lekker op te warmen op het voordek in het zonnetje. We deinen lekker op de golven. Eindelijk 2 échte duiken bijgeschreven in mijn logboek! We gaan onze spullen in hotel Coco de Mer halen en Eelko is op zijn kamer. We mogen daar nog even lekker douchen en Eelko gaat er vandoor. Wij gaan nog even internetten, want ik wil écht nog even mijn duiksucces vertellen! We bestellen bij de receptie van Coco de Mer een taxi naar Matemwe Beach.
Onderweg zien we nog wat politie vertoon. Om door te mogen rijden, moet er regelmatig smeergeld betaald worden. Met de politieke verkiezingen in het vizier, worden bijeenkomsten van de oppositie de kop ingedrukt. Er is dus democratie, maar eigenlijk niet… triest. We zien wat jeeps met politie terugkomen uit het Noorden en onze chauffeur zet de auto stil aan de kant tot de colonne voorbij is, hij zegt ook helemaal niets en het is best eng.
De chauffeur vertelt dat er een bijeenkomst in het noorden zo bruut verstoord is, dat er zelfs gewonden zijn gevallen door geweerschoten.
Dan zijn we in Matemwe Beach en we rijden het terrein van het hotel op. Het ziet er erg goed uit. We checken in en krijgen een drankje en de manager vertelt ons over ontbijt, lunch en diner, maar ook over de thee met koekjes die 's morgens om 6 uur op het strand staat om de zonsopkomst te kijken en over de high tea in de middag. We gaan helemaal glunderen en zeggen alleen maar “Yes! Yes! YES!!” :-)
En dan de kamer, direct aan het strand! Het ziet er top uit en we lopen te huppelen en te giechelen, bijna zielig, maar zo leuk! We ploffen op de strandbedden neer en gaan helemaal uit ons dak. Er loopt een stel voorbij en dat moet om ons lachen. Wat een luxe na al die tijd!
We gaan nog even naar de duikschool, maar daar is niemand meer. Terug bij onze kamer, zien we een paar mannen bij de strandopgang. Ze zijn kokosnoten aan het plukken en meteen wordt er eentje voor ons open gesneden en we staan meteen weer klappermelk te drinken.
Ondanks de ramadan nemen we toch stiekem een Amarulaatje op het strand. We gaan deze dagen wel doorkomen!! :-)
Het eten is ook super lekker en relaxt. Het is een open restaurant met uitzicht op zee. Terug bij de kamer brandt het licht in onze kamer. De kamer is tijdens het eten slaapklaar gemaakt, de klamboes zijn naar beneden, de bedden zijn open geslagen én er staat een miniflesje Amarula, hier weten ze wat ik nodig heb!!!

30: Maandag 10 oktober 2005
Matemwe beach

De eerste ochtend wakker worden aan het strand van Matemwe Beach, dus hebben we de wekker om 6 uur gezet om de zon op te zien komen. Nog half in coma schieten we wat kleding aan en gaan we op het strand zitten. We vallen alleen om van de slaap en we besluiten om maar een andere dag te gaan kijken. Lekker terug naar bed dus! Half 9 gaan we er wel uit, want we hebben stress en nog eens stress, we moeten namelijk voor half 10 gegeten hebben.. :-)
We hebben een lekker ontbijtje met fruit, maïspancakes en scrumbled eggs. We gaan naar het strand en zwemmen regelmatig in de zee. Om 12 uur heb ik massage in een hutje aan het strand, dus met de zee als achtergrondmuziekje. Af en toe is het wat pijnlijk, maar na een uur voelt mijn lijf heel lekker losjes aan. Ik glim wel als een sardientje in blik. Een duik in de zee en een douche helpen hiertegen niet echt…
Na de lunch maken we een wandelingetje langs het strand. Om 4 uur komt de taxi en die brengt ons naar Nwingi, waar een deel van de groep verblijft. We moeten even zoeken, maar dan staan we ‘ineens' bij Jambo Brothers. Eelko zit ‘op de uitkijk' en heeft onze komst netjes voor zich gehouden en dus is iedereen verbaasd. Het blijft natuurlijk de vraag of ze het nu leuk of vervelend vinden om wéér met ons opgescheept te zitten. Terwijl de anderen gaan douchen, gaan wij alvast naar een terras om de zonsondergang te zien. Als iedereen er is, gaan we aan de cocktails. Dan bij het ene restaurant het voorgerecht en bij de andere het hoofdgerecht. Het is erg gezellig allemaal en omdat een aantal mensen morgen weer naar Stone Town gaat, is het wéér een afscheidsavond.
Om half 11 stappen San en ik in de taxi en worden we door Annelies, Nol, Mieke, Xander, Henny, Astrid, Kristel, Jeroen en Eelko uitgezwaaid. Raar hoor, tis zo'n hechte groep… Gelukkig zien we elkaar de 29e alweer op de reunie!
Bij ons hotel slaapt alles al en zien we geen personeel meer. De klamboes zijn weer naar beneden, maar helaas vanavond geen flesje Amarula… je kan niet alles hebben! :-)

31: Dinsdag 11 oktober 2005
Matemwe beach

Geen wekker en wel vlak voor 6 uur wakker. We gaan dus voor de ‘sunrise'! Echt heel mooi en ongelooflijk hoe snel de zon opkomt, we nemen lekker thee met een koekje erbij en om half 7 kruipen we terug in bed, heerlijk!
Vandaag lekker helemaal niets dan relaxen, wat een genot. We komen dan ook niet verder dan zwemmen, zonnen, relaxen en eten. Ik lees zelfs in mijn boek. Na de lunch trekken we nog wel de “stoute teva's” aan om naar het rif te lopen, maar bij de eerste groep zee-egels houden we het voor gezien. We lopen nog wel even naar drie jongens, die aan het vissen zijn.
Dan nog even duikpakken, flippers en duikbril passen bij de duikschool. Daarna high tea en lezen we wat in de loungehoek bij het restaurant. We zijn zo moe van deze ‘drukke' dag dat we een bdn (before dinner nap) doen. Tijdens het eten krijg ik zowaar nog een sms-je wat op mijn verjaardag verstuurd was en dan komt ie nog wel 3 keer binnen! Zo geniet ik lekker lang van mijn verjaardag!
Na het eten doen we niet veel meer en gaan vroeg slapen, morgen weer duiken!

32: Woensdag 12 oktober 2005
Matemwe beach: duiken bij Mnemba eiland

Vandaag de tweede en laatste duikdag en we zijn om 8 uur bij de duikschool. Het is laag water en daarom moeten we met een lokaal taxibusje (ze noemen dat iets van lalala-nogwat.. maar San en ik krijgen het niet nagezegd…) over een hobbelweg naar het noorden rijden. Het duurt bijna 3 kwartier en iedereen heeft inmiddels wel een keer zijn of haar hoofd gestoten aan het dak bij het hobbelen in het busje. We gaan met een klein bootje naar de duikboot en dan varen we naar de atol, die voor het merendeel achter Mnemba Island ligt. We zitten met z'n vijven in de groep, waaronder ook de Nederlanders Martijn en Mariëlle. We zitten op hetzelfde niveau en dat is fijn. Bij de eerste duik gaan we via het ankertouw naar beneden. Zij moeten eerst nog even de herhalingsoefeningen doen en dan gaan we een rondje maken. Ik en Martijn zijn het eerst door de fles heen en mogen samen omhoog. De gecontroleerde opstijging gaat niet zo gecontroleerd, maar we zijn in ieder geval boven en hebben hele mooie vissen gezien! Dan lekker eten en relaxen aan boord en gaan we voor de tweede duik van vandaag. We moeten nu zonder ankertouw zinken. Het gaat goed en ik voel me echt super! Het gaat de hele dag al zoals ik wil en ik durf weer op vissen af te zwemmen. San maant me zelfs bij de groep te blijven.. :-)
Samen met San ga ik omhoog, de opstijging gaat veel gecontroleerder, maar toch schiet San ineens omhoog en ik dus met haar mee!
De andere groep heeft 4 schildpadden en een haaitje gezien. De laatste heb ik niet gemist, maar een schildpad had ik graag nog een keer gezien. Terug in het hotel lunchen we met de duikgroep en daarna gaan we naar de duikschool om de logboeken in te vullen. Ik geniet onwijs van de laatste avondschemering op het strand. Ik zit nog even met Martijn en Mariëlle te kletsen als Sandra komt kijken waar ik blijf, het is inmiddels namelijk helemaal donker! Maar het is moeilijk van dit mooie strand afscheid te nemen.
We hebben vanavond een buffet en de kleedjes op tafel doen aan kerst denken.
Toch een beetje moe van het duiken liggen we om 10 uur al in ons mandje. Nog slechts 1 nachtje slapen met het geruis van de zee naast ons bed…

33: Donderdag 13 oktober 2005
Matemwe beach --> Stonetown

Kennelijk zijn we uitgerust, want we zitten vroeg aan het ontbijt. De tassen zijn al gepakt, maar we hoeven pas om 11 uur uit de kamer en dus gaan we eerst lekker naar het strand. Een personeelslid komt ons op een gegeven moment halen, omdat de manager ons wil spreken. Hij wil weten of de tassen al klaar staan om ze op te halen. Dat staan ze!
We gaan weer op het strand liggen en genieten in de zee. We blijven foto's maken van ons paradijsje… Met de lunch hebben we een heerlijke sandwich met gegrilde tonijn. En dan die laatste keer zwemmen in de zee. We hebben ons steeds verbaasd dat we stelletjes zien die niet eens zoenen op dit romantische strand en we hebben dan ook menig keer gegokt of er wel of niet gezoend zou worden, maar weinig romantiek dus bij de stelletjes op dit strand. Wij zouden het wel weten.. :-)
Maar goed, wij gaan dus onze laatste duik maken en we kijken elkaar aan. Normaal zeiden we dan “ja, dit is een echt paradijs…”, maar dit keer houd ik me niet aan de tekst en zeg ik “zullen we zoenen?!” Hierna verdrinken we haast van het lachen.
Als we dan de zee uitlopen, rennen we nog een keertje terug…, het is zo moeilijk om voor het laatst uit deze zee te komen…
Om 4 uur zitten we schoon, bepakt en bezakt in de taxi naar Stone Town. We hebben een kamikaze chauffeur en het links rijden is niet meer het engst. Gelukkig gaat het allemaal goed en hebben we geen kippen, geiten, voetgangers en fietsers geraakt!
Hotel Kiponda is een zeer eenvoudig hotelletje, maar het is goed genoeg. We lopen naar Coco de Mer en zien meteen Kristel, Jeroen en Esther. Zij gaan al naar het Africa House en wij gaan via de winkelstraat. We kopen een tas om de zware dingen als handbagage mee te kunnen nemen in het vliegtuig en zo een hoge overgewichttoeslag te voorkomen.
In het Africa House drink ik mijn lijfdrankje. Van de rastaman die we eerder ontmoet hadden, krijg ik nog een dubbele van hetzelfde recept en dat sla ik niet af!
We horen van Esther en Yvonne de verhalen van de Kili en ze hebben het echt super gedaan!
Dan is het tijd voor de markt en gaan we voor de Zanzibar pizza. Hij smaakt weer voortreffelijk! Dit keer de zoete uitvoering met banaan en chocolade. Ook gaan we weer even naar de souvenirmarkt. Ik ga met mijn ‘friend/brother' dealen voor wat armbandjes. Hij blijft steevast op 3.500 zitten en ik wil 3.000 betalen. Na heel veel gelach en ge-heen-en-weer gaat hij overstag. Ik betaal met 5.000 en krijg dus 2.000 terug als wisselgeld. Ik ga met hem op de foto en dan stop ik hem de 2.000 shilling toe, hier moet hij heel hard om lachen! Het is ook weer niet zo'n slimme zet van me, want het nieuws gaat erg snel de markt over. Als we bij een ander proberen te dealen wordt er al meteen 2.000 voor een foto voorgesteld! :-)
We kopen ook nog een paar olieverfschilderijtjes. Dan toch nog maar een laatste hartige pizza. We willen naar het hotel en gaan de anderen zoeken om gedag te zeggen, maar vinden ze niet meer. Vanuit het hotel sturen we ze dan maar een sms-je. Als we willen gaan slapen, ontdekt San wat beestjes aan de zijkant van haar matras, we weten alleen niet wat het is… ze legt er allemaal handdoeken over, maar echt lekker ligt het niet, maar ze wil ook niet bij deze grote Mier in bed…

34: Vrijdag 14 oktober 2005
Stonetown --> Amsterdam

Om 4.40 uur gaat de wekker al.. geen van beide hebben we lekker geslapen. Het zal wel een combi zijn van een hard bed, beestjes, kou en naar-huis-spanningen. Om half 6 is onze taxi er (nadat we even twijfelen of hij echt komt) en vrij vlot zijn we op het vliegveld. Dat vliegveld stelt niet veel voor en buiten op straat staan we in de rij om in te checken. Als dat eindelijk gebeurd is, ga ik nog even geld omwisselen, maar de meneer van het wisselkantoor heeft zich verslapen en hij wordt door iemand gehaald. Het blijkt een grappig mannetje en hij biedt nog wel zijn excuses aan. Dan moeten we zelf nog even onze bagage aanwijzen en door de douane loodsen. We gaan zitten en wachten tot we naar het vliegtuig mogen. We doen het op ons gemak, totdat San iets hoort over 11 overboekingen. We zien ook nog een groepje mensen dat via een andere deur naar ons vliegtuig mag. We vertrouwen het niet en nemen geen risico en zorgen dat we niet bij de laatste 11 in de rij staan. In het vliegtuig willen we op de stoelen van onze instapkaart gaan zitten, maar de stewardess zegt dat je mag gaan zitten waar je wil… dat komt wel overeen met het overboekingverhaal en dus zijn we blij niet als laatste in de rij te hebben gestaan.
Na een poosje vliegen zegt de piloot dat we links de Kilimanjaro kunnen zien. Ik verwacht hem ver weg tussen de wolken te zien, maar we vliegen er zowat overheen en het is super helder weer! Zelfs op de terugvlucht dus nog een high light!!
Op Nairobi moeten we lang in de rij voor instapkaarten naar Amsterdam. Het levert wel 3 stoelen op en dus heeft Eddy (het aapje van Patricia, wat met San meegereisd is) een eigen stoel! We zouden 10.05 uur (9.05 uur Nederlandse tijd) vertrekken, maar dat wordt een half uurtje later. Het maakt niet uit, we zitten goed en uiteindelijk landen we iets eerder dan gepland op Schiphol. Daar staan ma en Romi op ons te wachten. Romi stormt door de mensenmassa heen op me af en knuffelt me haast fijn, lekker hoor! We krijgen ook nog een roos. Ik krijg nog een tekening voor mijn verjaardag en een button, alleen is het hoofd en de voeten van de giraf er een beetje af gevallen.. :-)
Nadat we Sandra thuis hebben gebracht gaan we naar pa en ma en daar komen ook Niek, Leo en Sara heen. Ma heeft lekkere slagroomsoesjes gemaakt en rond 10 uur ben ik thuis. Er liggen heel veel verjaardags- en welkom-thuiskaarten, die ik allemaal nog even bekijk. Dan heerlijk slapen in mijn eigen bedje. Hij ligt lekker, maar toch heb ik heimwee naar deze fantastische vakantie……..

Het is goed geweest!!!