1 en 2: Zaterdag 26 en zondag 27 april 2008 Vertrek uit Amsterdam - Aankomst in Quito à Papallacta Heerlijk om in de avond te vliegen. Heb op mijn gemak mijn (foto)tas ingepakt en nog even naar de winkels gelopen. Na een lekker “prakkie” bij pa en ma, brengen ma, Niek en Saar me naar Schiphol. Het is er super rustig want we hebben zo'n beetje de laatste vlucht. Ik zie Suus en Pieter al vrij snel. Yvonne is uit haar werk even naar Schiphol gekomen, dus met z'n viertjes drinken we nog gezellig wat en dan gaan Suus en ik door de douane, uitgezwaaid door Pieter en Yvonne. Suus loopt zo achterom te kijken bij het zwaaien dat ze tegen een reclamezuil aan loopt! We winkelen nog een beetje en kopen onder andere een boekje Spaans en Hollandse kaarten voor Postoffice Bay. Op weg naar de gate passeren we een stel en hij roept meteen: “dat zijn Suus en Mier!” ;-) Het zijn Ineke en Frank. Al snel traceren we ook de rest van de groep, op 1 persoon na. We vliegen netjes op tijd en ik slaap, zoals gewoon, weer veel. Bij de tussenlanding, die we niet verwacht hadden, op Bonaire vinden we ook Dick, onze nummer 10 van de groep! Na nóg een tussenlanding in Guyaguil gaan Suus en ik bij het rechterraam zitten, omdat de landing in Quito erg spectaculair moet zijn. Voor de landing zien we de hoogste (slapende) vulkaan van Ecuador, de Chimborazo (6310 meter) boven de wolken uitsteken. De ene helft is donker en de andere helft met sneeuw, heel erg mooi! De landing is inderdaad bijzonder (piloten worden er speciaal op getraind). Quito ligt namelijk op een plateau en heel lang denk je nog hoog te zitten en dan “ineens” land je voor je gevoel midden in de stad. Het is een mooi en modern vliegveld. Het is ook hier rustig en dus hebben we de formaliteiten snel gedaan en zien we Annette die ons opwacht. Onze bus is lekker ruim en daar kunnen we de komende weken best in doorbrengen. Het is zondag en er zijn geen supermarkten open en dus kopen we een tankstation leeg aan water, koekjes en chips. Het is druilerig en ook best koud. We zitten al gelijk op hoogte en dat merk je. Ons hotel in Papallacta is erg mooi! De kamers liggen rondom stomende thermale baden, heerlijk om bij te komen van de reis. Na een stevige lunch lopen Suus en ik een rondje bij de baden aan de andere kant van onze kamers. Hier komen ook dagtoeristen uit Quito. Op zondag dus erg druk. We gaan nog even internetten, want we hebben in Ecuador geen mobiel bereik (!) en dat willen we thuis even laten weten natuurlijk. Dan duiken we in de thermale baden bij de kamers. Naast het feit dat het lekker warm is, tintelt het ook een beetje, goed ontspannen dus. Ik zie ook nog even een kolibrie overvliegen, het is vakantie!! Er zijn ook nog wat andere mensen van de groep en we kletsen lekker een beetje. Om 5 uur gaan Suus en ik voor de massage, die is lekker, maar soms toch ook wel flink hard. Ze maakt mijn “problem with neck” lekker los en ik voel me na afloop als herboren. Het avondeten is wat lichter dan de lunch en Annette vertelt ons de dingen die we moeten weten over Ecuador. Wat betreft de veiligheid word je niet vrolijk, maar ik ga er maar van uit dat ze het zekere voor het onzekere neemt… Na het eten gaan we bijtijds slapen. 3: Maandag 28 april 2008 Papallacta --> Amazonewoud Na een nacht van korte slaapjes achter elkaar en een erg hard bed ben ik blij als de wekker gaat. Ik zet hem snel af en als Suus even later wakker wordt, vraag ik of ik mag zingen… Ze is namelijk jarig vandaag! Ik mag zingen en om het wat meer volume te geven, zingt ze lekker met me mee! Ik geef haar de Hawaïslinger, zodat iedereen vandaag kan zien dat ze feestbeest is. Suus maakt een rondje om de baden en ziet dat de Antisane vulkaan zichtbaar is en dus maken we wat foto's. Na het douchen lopen we weer naar buiten om te kijken en dan is hij alweer omhult met een flink wolkenpak, hebben wij even mazzel gehad! Bij het ontbijt ga ik slingers voor Suus ophangen, maar ook vanuit Koning Aap is aan haar verjaardag gedacht. Ze krijgt een mooie landkaart van de Galapagos Eilanden en een notitieboekje in Ecuadorstijl. Dan komt ook nog de ober aanlopen met een schattig taartje, helemaal leuk. We nemen de slingers mee de bus in en gaan op pad. We lunchen bij restaurant Gina waar de specialiteit forel is. Nou… hij is superlekker! Toe krijgen we nog een heerlijke banaan in chocoladesaus, een echt feestmaal voor nog geen 3,70 euro bij elkaar. We lopen de straat nog even uit en zien dan een hele donkere lucht aankomen. Eenmaal in de bus begint het dan ook vreselijk te regenen, we zagen het “gordijn van regen” echt op ons af komen. We zakken vandaag de bergen af van 3600 naar 400 meter. Gelukkig zijn de wegen wel breed en hoef ik niet zo erg de afgronden in te kijken, maar ze zijn wel heel erg modderig. Ook zien we vele aardverschuivingen, iets wat in Ecuador dagelijkse kost is. We houden nog een fotostop, maar het is vreselijk nat en somber.. bahh. In Tena houden we een wijnstop. Ik heb gehoord dat er in de komende lodge wel verse piña colada is, dus ik ga niet met wijn sjouwen. Het laatste stuk is weer genieten van de prachtige omgeving. Aangekomen bij de lodge is het gelukkig droog. Suus en ik hebben een mooie lodge aan het water. Het is alleen met gaas dicht gemaakt. Er zullen best gaten zijn, maar met een vluchtige blik zie ik geen ongedierte… maar zo midden in het regenwoud zullen die er best wel zijn… nog maar niet aan denken! We sjouwen wat rond op het complex en maken lekker foto's, het is er erg mooi. Maar dan is het toch écht tijd voor de piña colada en hij is tongstrelend! Ik word er soezig van en doe even lekker mijn ogen dicht. Al snel word ik wakker van de sensatie rondom het haardhout. Er zit een giga grote kakkerlak.. en hij zal vast nog heel veel broertjes en zusjes hebben! Tijdens het eten worden we ook regelmatig “aangevallen” door sprinkhanen en motjes. Net als Suus en ik naar de cabaña willen gaan, gaat het regenen. We wachten dus nog even tot het wat minder wordt. Het pad naar beneden bij de rivier is nu erg glad en het is dan ook een heel avontuur om in het donker zonder benenbreken beneden te komen, maar het lukt ons! Hihi We hebben 2 olielampjes bij de cabaña en we doen de gordijntjes dicht. Het is heerlijk slapen met het geluid van regen en een snelstromende rivier op de achtergrond. 4: Dinsdag 29 april 2008 Amazonewoud, bezoek Amazoonica We zijn wakker en Suus gooit alle gordijnen open. Dan ontdekt Suus dus dat we de hele nacht gezelschap hebben gehad van een reuzensprinkhaan en snel doet ze het gordijn er weer voor. Er blijkt ook nog een spin aan een draadje te hangen vlak voor de douche… jeetje, wat hebben wij stoer geslapen! ;-) Na het ontbijt moeten we onze tassen pakken voor de boottocht op de rivier en het bezoek aan Amazoonica. Ik twijfel of ik met de hoge luchtvochtigheid mijn spiegelreflex wel mee wil nemen, maar ik doe het toch. We moeten laarzen en reddingsvesten aan en dan gaan we op pad met de lange en gemotoriseerde kano. Het is best een stuk varen en de rivier heeft hier en daar best wat wilde stukken, maar het is heerlijk. De wind in ons haar voelt goed en lekker even geen nat zweetlijf. We moeten bij een dorpje stoppen om onze paspoortnummers door te geven, we liggen nog niet stil of het water loopt alweer van onze lijven! Op het dorpsplein zit een groep brutale apen en dus trekken we onze camera's om ze vast te leggen. Na een paar foto's beslaat mijn lens of wat dan ook, maar ik zie alleen maar wazige beelden. Ik berg mijn camera op en ga lekker verder met de onderwatercamera, die moet het kunnen hebben! :-) We komen aan bij Amazoonica. Het is anders dan ik verwacht had. Alle dieren zitten in grote kooien en in zijn geheel vind ik het wat klein, maar dat is dan uiteindelijk weer goed, want dan zijn er minder hulpbehoevende dieren! Bij het informatiecentrum spreken we een Nederlands meisje, die een paar maanden vrijwilligerswerk doet. Ze zit onder de beten van zandvliegjes en je krijgt al jeuk als je ernaar kijkt. We krijgen een rondleiding langs de dieren en er zitten zielige gevallen bij. Op weg terug naar de boot komen we langs het verblijf van de vrijwilligers… de kooien van de dieren zien er beter uit, nog meer lof voor de mensen die een paar maanden vrijwilligerswerk doen in deze klamme hitte! We stoppen ergens langs de rivier om daar te gaan lunchen. De gids plukt wat grote bladeren en zet daarop het eten klaar. Ineens ontdekt iemand een babyvogelspin onder het blad…. Mooi en leuk om te zien, maar waar zou die moeder zitten… wil het niet weten! De gids zegt dat hij in het hotel in de keuken een volwassen vogelspin heeft en we moeten maar eens komen kijken, hier moet ik nog even over nadenken. Dan gaan we terug en varen we nog langs een dorpje waar we de toerist uit mogen hangen. Er worden potten gebakken, we mogen pijlschieten en ze laten zien hoe goud gevonden wordt. Dit laatste is wel leuk. Heel knap hoe ze door het draaien van een houten schaal (geen zeef ofzo dus) goud vinden. Ook lopen we nog even langs het huis van de ouders van de gids. We zien continue een dreigende lucht, maar gelukkig valt er geen regen. Terug in de cabaña hebben we nog steeds geen warm water, maar zelfs met een koude douche zijn we blij het zweet van ons lijf te spoelen. Ik ben niet stoer genoeg om mijn haar te wassen, dan komt wel weer een keer met warm water. Suus en ik nemen nog een piña colada voor het eten, want die was gister wel heel erg in de smaak gevallen. Na wederom heerlijk gegeten te hebben gaan we onze rekening betalen en dan zit er ineens een gigantische sprinkhaan op mijn broek, hoe ik ook beweeg, hij gaat niet weg, maar ik heb ondertussen wel de spataderen in mijn benen gestampt! Suus en ik staan lekker te panieken en uiteindelijk is hij er toch vandoor. Fijn moment zo vlak voor het slapen gaan… ;-) 5: Woensdag 30 april 2008 Amazonewoud--> Baños We zijn weer voor de wekker wakker en nu zit “onze” sprinkhaan achter een ander gordijn, die is vannacht dus lekker aan de wandel gegaan. Maar aan het ontbijt horen wat de anderen rondom hun bed hebben gehad en dan hebben wij niets te klagen!! We hebben een rit van ongeveer 5 uur naar Baños voor de boeg, maar het is goed te doen want we stoppen lekker veel. De eerste stop is om orchideeën te fotograferen. Annette vraagt Marcelo een stuk verderop te wachten en dus kunnen we een stukje lopen. Naast de orchideeën zien we ook veel hele mooie vlinders. Vooral veel oranje, maar dat komt vast omdat het vandaag Koninginnedag is! De volgende stop is voor de lunch en een bezoek aan een balsafabriekje. Balsa is het lichte hout waarvan vooral vogels en toekans gesneden worden en wat dan zo mooi in hele felle frisse kleuren geschilderd wordt. Ik koop bijna als enige niets, ik vind het gezellig om te zien, maar niet voor in mijn huis. Bij de volgende stop mogen we ons weer van de sportieve kant laten zien. We moeten een flink eindje lopen naar de watervallen en daar ga ik zelfs over een hangbrug… zo eentje waar maar 5 mensen tegelijk overheen mogen… Stoer!! Vanaf een terrasje waar we wat drinken en een sandwich eten zien we de grote waterval. We gaan erheen, door eerst flink omhoog te lopen en dan weer naar beneden te dalen. De waterval komt in een kom tussen de rotsen uit en je kan vrij dichtbij komen. Het is een gigantisch gedonder en je wordt er ontzettend nat van, maar super gaaf! Terug naar de bus lopen is de volgende compensatie voor een gemiste spinningles. Aangekomen in Baños hebben we een leuk hotel en blijkt Baños een erg leuk plaatsje. Na een warme douche en met gewassen haren lopen we het plaatsje in. We gaan even internetten om voor het eerst een bericht op het weblog te zetten. Met de groep gaan we via de wasjuffrouw naar een restaurantje. Hier komt een groep “lijnbaanindianen” muziek voor ons maken en we voelen ons steeds meer in Ecuador. Als een goed toerist kopen we hun cd! Na het eten gaan Suus en ik nog even internetten om foto's bij het weblogbericht te plaatsen, dat gaat vrij snel gelukkig.
6: Donderdag 1 mei 2008 Baños: paardrijden en raften We zijn weer ver voor de wekker wakker en gaan dus lekker bijtijds ontbijten. We nemen het ontbijt niet in ons eigen hotel, maar in een hotel een stukje verderop. Dick en Herma zitten er al en hun ontbijt is vooral veel… Suus en ik denken dus gepast te bestellen, maar ook ons portie is vrij veel. Alleen de aardbei/yoghurtshake van 400 ml is al een hele klus. En dan begint het te regenen, we vragen ons af of het paardrijden wel door zal gaan. Bij het hotel vertelt Annette ons dat het doorgaat… ik zal er dus aan moeten geloven en op een paard moeten.. Doe het voor Suus! Bij de paarden aangekomen staat het amazonezweet op mijn rug, waarom doe ik dit?! Ik krijg het tamste paard, namelijk Salvador Dali en Suus krijgt de pittigste: George Bush. Maar eenmaal uit het dorp en tussen het groen word ik wat relaxter. Even schrik ik nog als de gids mijn paard George Bush noemt. Die van Dick blijkt eigenlijk het meest eigenwijs en soms doet hij absoluut niet wat Dick wil, maar goed, verder zijn het toch toeristenpaardjes die hun vaste route sjokken. Misschien heb ik nog de meeste mazzel. Mijn paard klikt niet zo met de anderen en daarom moet ik een stukje achter blijven. Af en toe kan ik dus een klein stukje hard om weer een stukje in te halen. Bij het keerpunt stoppen we even en bekijken we de sporen van de laatste vulkaanuitbarsting (dit jaar nog). Na het paardrijden gaan we op zoek naar een bakkertje voor een lunchbroodje. Het worden 2 droge koeken en een flesje sap. Snel trekken we onze badpakken aan en dan gaan we naar het kantoortje van het raften. We rijden met een busje naar de rivier de Patate. Dit is een andere rivier dan normaal, maar de “normale” rivier is niet te bereiken door een aardverschuiving. Onderweg zien we een zeer groot deel van de Tungurahua vulkaan. De top zit nog wel in de wolken, maar we zien veel meer dan we ooit gezien hebben. Aangekomen kleden we ons om en krijgen we instructies voor het raften. Suus en ik zitten in een boot met een Colombiaans meisje en een Engels meisje (ook een Miranda). De rivier is continue ruw, maar er zijn niet echt schokkende extremen, helemaal goed. We hadden namelijk de keuze tussen 2/3 sterren (deze rivier) en 5 sterren. Door het continue ruwe karakter wist ik soms niet eens of we de barrage nou al gehad hadden, maar dat maakte onze gids steeds duidelijk door te “high fiven”. We zitten nog even vast op een rots en knallen nog ergens tegenaan waardoor de Miranda's overboord gaan. We hangen aan de boot en ik kets met mijn stuitje op een rots, lekker is anders! De gids trekt ons tegelijk aan boord en we kunnen weer gaan peddelen. De veiligheidsman in de kano heeft al die tijd mijn onderwatercamera en ik heb hem flink foto's zien maken, dat klopt ook wel, het geheugenkaartje is bijna vol, flink schonen dus! Maar de mannen willen de foto's hebben en we gaan naar een internetcafeetje aan de overkant bij het kantoor. Normaal maken de organisaties foto's en een film, die je dan voor veel geld kan kopen, hier willen ze mijn foto's. We eten met de gids nog wat in een simpel eettentje en voor het eerst is het niet echt smakelijk. In het hotel frissen we ons op en dan zien we Marcelo met zijn vrouw en kinderen. Zijn vrouw is als verrassing hierheen gekomen vanuit Quito. We kletsen ook nog met de meidengroep die we in het amazonegebied ook al zagen. Een meisje heeft een insectenbeet en haar enkel is vreselijk dik. Zij zijn vandaag in Baños aangekomen en hebben lang moeten wachten onderweg ivm de aardverschuiving. Er is maar 1 weg naar Baños en ze moesten dus wachten tot alle modder weer van de weg af was. Volgens hun zag het er erg beangstigend uit. Suus en ik gaan nog even internetten en bezoeken de kerk van Baños. Dan gaan we nog even naar de groep in een restaurant. Omdat onze avondmaaltijd niet zo heel bijzonder was, nemen we hier nog even iets lekkers. Mijn flensje met rumbanaan en chocolade smaakt voortreffelijk! Heb ik tenminste een goede bodem voor de malerone.. ;-)
7: Vrijdag 2 mei 2008 Baños --> Zumbahua Ik ben vroeg wakker en loop naar buiten om de lucht te zien. Bewolkt… Ik hoef Suus dus niet wakker te maken voor een wandeling naar het kruis op de berg om de Tungurahuavulkaan te zien. We doen alles rustig aan en ontbijten in een zaakje wat Frank ons geadviseerd heeft. Suus geniet van een tonijnsandwich en ik van een heerlijke omelet. Dan gaan we door Baños slenteren. De markt is er netjes en leuk. Ook kijken we naar het maken van snoepgoed wat we alleen hier in Baños zien. De soort zuurstokken worden uit een massa getrokken en al slingerend dubbel geklapt waardoor de kleuren zich vermengen. Je moet het zien! We pakken onze spullen en gaan de bus weer in. We zien nog resten van eerdere aardverschuivingen. Ik kan me het leven in een dorp met maar 2 aanvoerwegen die geteisterd worden door zoveel aardverschuivingen niet voorstellen. We hebben een stop bij een benzinestation. Het is hier nog warm en we lopen een stukje. Marcelo gaat vooruit en gaat een band verwisselen. Dan koelt het langzaam af en krijgen we zelfs hagel!! Het is best een flinke bui en buiten lijkt het wel besneeuwd! Marianne moet vreselijk plassen en in het noodweer stoppen we en gaat ze gewapend met paraplu plassen. Terug zet ze de plu te drogen in de bus, maar Marcelo vraagt haar hem in te klappen. Hij is erg bijgelovig en denkt dat we daar ongelukken van krijgen. We komen aan in Sumbahua en het is een trieste bedoening.. Zelfs als er geen regen zou zijn is het ook triest, zeker weten. Ons “hotel” is ook triest, maar het beste in dit dorp. De markt morgen moet wel heel leuk zijn om een nacht hier te slapen. We moeten even wachten tot we naar onze kamer mogen. De vloeren zijn spekglad van het dweilen met een schoonmaakmiddel wat erg doordingend ruikt. De kamer van Suus en mij is een bijzondere.. geen ramen naar buiten (een binnenkamer dus), maar wel naar de kamer van Herma en naar de gang. We liggen in een soort van visglas dus! ;-) Ik ga met Herma een stukje door het dorpje lopen en het is nog triester dan we al dachten. Terug zitten we in het “restaurant” van ons hotel. In de keuken wordt voor ons cavia schoongemaakt. Cavia is dé Ecuadoraanse lekkernij, dus dat moet je een keer geprobeerd hebben. Met enige schroom maken we dan toch maar foto's van het plukken van de cavia's. We delen met z'n allen 2 cavia's dus ieder een klein stukje. Het smaakt natuurlijk prima en het is gewoon het idee. Na het eten gaan we (ja ik ook..) kaarten. Het is “koeiekoppen” en Annette legt het ons eerst uit. Ik ben de grote verliezer en het is dus hoog tijd om te gaan slapen. In onze kamer staan Suus en ik allebei wat onwennig om je uit te kleden. Het is zo koud en klam in de kamer. Dan besluiten we om maar met kleding en al in bed te stappen, zijn we morgen vroeg ook snel klaar voor de markt!! ;-)
8: Zaterdag 3 mei 2008 Zumbahua --> Chugchilan De wekker gaat om even na zessen. Omdat we in onze kleding geslapen hebben zijn we zo klaar om naar de markt te gaan! De veemarkt is “downtown” en is verdeeld in schapen, varkens, lama's en de rest. Het gaat er niet zachtzinnig aan toe, maar het valt me nog mee. We zien wel wat lama's met bloedende oren, maar dat is een bewuste inknipping om zogenaamd ziektes te checken. De mensen zijn erg fotogeniek, maar willen alleen voor geld op de foto, laat dan maar, dat verdom ik! In het hotel halen we dan ook mijn spiegelreflex om van een grotere afstand kiekjes te schieten. We gaan naar de groentemarkt en dat is wat gezelliger dan bij het vee. Een plateau lager worden wel schapen geslacht en dat is dan weer veel minder. Vooral de stank laat mijn maag omdraaien en dus gaan we snel terug naar het hotel voor ontbijt. Gisteravond was er sprake van dat we niet naar Chugchilan zouden gaan, omdat de weg zelfs met pick-ups niet begaanbaar was. Hierdoor konden we de Cotapaxi en Chimborazo gaan beklimmen. Dan horen we dat wel tóch met pick-ups naar Chugchilan gaan. Ik vind dat dus een beetje jammer, want had graag de twee bergen beklommen. We moeten een dagrugzakje maken voor Chugchilan, want de grote tassen blijven in de bus. We rijden eerst nog een stuk met de bus naar het kratermeer. Het is erg mooi en het meer is goed te zien en dan stappen we in de pick-ups. Dick en Frank gaan lopen. Ik pas omdat er te veel hoogtevreesobjecten zouden zijn en Suus heeft last van haar buik. We gaan dus voor “Peking Express”. Eerst is het nog wel leuk, maar ik zit op het randje en al snel gaat dat erg zeer doen! Op zich gaan we door hele mooie gebieden en zien we flink wat aardverzakkingen. Van het in elkaar zitten, gaat mijn buik ook nog eens protesteren, dus blij als we even stoppen. Iedereen is blij, want de meesten hebben last van afgeklemde voeten en omgekeerde magen. We zijn dus erg blij als we eenmaal aankomen in Chugchilan. We hebben een soort van country-achtige kamers met veranda ervoor. De rest van de middag liggen Suus en ik te pitten. Ik heb inmiddels ook aardig hoofdpijn en dat zou alsnog van de hoogte kunnen zijn (we zijn vandaag van 3650 naar 3320 meter gedaald). Met een paracetamol is het goed te onderdrukken. Na het eten maak ik nog een sudoku van Nico en dan gaan we maar weer pitten, wat een leven!
9: Zondag 4 mei 2008 Chugchilan --> Lasso Lang leve de paracetamol! Goed geslapen en om 7.45 uur pas van de wekker wakker geworden. En extra goed wakker werd ik onder de douche, want juist als ik ga, wordt ie ijskoud. Het ontbijt ik niets.. erg harde broodjes en met wat ananasjam krijg ik er eentje weg… Marcelo heeft geen geluk. Bij het openen van de cacaopoeder vliegt de boel over hem heen! Na het ontbijt gaan we lekker rondbanjeren in het dorpje. Dick wil een stuk van de route van gister terug lopen om een foto te maken van de brug waar ze over heen zijn gekomen. Ik loop eerst nog mee een stuk naar beneden, maar mijn benen zijn te slap en ik keer om. Bij de zondagschool kijk ik nog even naar het zingen en dansen en op het plein voor de kerk zijn wat mannen aan het volleyballen. Dan ga ik terug naar het hotel en dan blijkt dat Suus de sleutel heeft, oeps! Ik ga lekker even in het zonnetje zitten tot ze terug is, maar dat blijkt later niet handig, op deze hoogte is het levend verbranden, ben dan ook als een kreeft! Suus en Dick komen vlak voor vertrek terug en hebben veel gelopen, maar geen brug gezien! Om 12 uur gaan we in een veewagen terug naar Zumbuhua, waar de bus op ons wacht. Onderweg gaat het nog hagelen en we trekken het zeil over de bak en duiken er knus onder. In het echt is dat “Peking Express” toch minder… ;-) Als we net in de bus zitten, krijgen we nog meer noodweer, fijn om dan warmpjes in de bus te zitten. Als we in de buurt van Lasso komen zien we een mooi schouwspel. Er hangt een vreselijk donkere wolk boven een zonnig dal. In de verte zien we ook nog de vulkaan Corazón, heel apart. We zien een inimini stukje van de Cotapaxi, maar dat is te verwaarlozen. We hebben nog meer kansen om hem te zien, dus verder hopen. Voor we naar ons hotel gaan, stoppen we nog even bij een oude hacienda waar we thee drinken. Het is er erg mooi en we zouden er best wel een nachtje willen slapen. Gelukkig hebben wij ook een mooi hotelletje en zelfs een open haardje op de kamer. Maar nog mooier is dat we een elektrisch kacheltje kunnen huren en dat doen we dan ook maar!
10: Maandag 5 mei 2008 Lasso --> Riobamba Wat een superdag!! Het begint met heerlijk wakker worden in een warme kamer. Na een rit met vele plasstops (door de hoogte?) komen we in Riobamba aan waar we een leuk hotel hebben tegenover het station. Dat is overmorgen erg handig, want dan gaan we op de (duivelsneus)trein. Het is even lastig om de bus in zo'n drukke straat te parkeren, maar Marcelo blijft rondjes rijden en uiteindelijk hebben wij zoveel plek bezet dat hij kan parkeren, knappe prestatie! Op de kamers bereiden we ons voor op de klim naar 5000 meter en de mountainbiketocht. We gaan dus de Chimborazo doen en niet de Cotapaxi. Annette adviseert dit, omdat het bij de Chimborazo minder toeristisch is, beter zicht en we er betere fietsen kunnen huren. We moeten ons warm aankleden door middel van veel laagjes. Ik heb uiteindelijk aan: 2 afritsbroeken, hemd, t-shirt lange mouw, fleece skipuli , windstopper en een regenjas… we gaan de fietsen passen en we gaan al een beetje dood, want hier in Riobamba schijnt het zonnetje lekker. Nadat we allemaal een fiets hebben gepast, krijgen we hier ook nog: handschoenen, helm, bivakmuts, knie- en armbeschermingen en een regenbroek… We gaan met de bus naar boven (van 2750 meter naar 4800 meter) en zien het landschap hoe hoger we komen duidelijk veranderen. Onderweg zien we nog een flink aantal vicuña's (kleine lama's). Ze zijn erg schuw, maar we kunnen ze toch goed bekijken. Eenmaal op 4800 meter zitten we in de sneeuw en krijgen we een lekkere lunch met onder ander cocathee (tegen hoogteziekte). Gewapend met energiedrank gaan we naar boven lopen. Ik ga veel te snel en krijg hartkloppingen en verzuurde benen. Ik ga dan ook achter Annette lopen zodat ik niet harder kan. Dit werkt, maar het is nog steeds heel zwaar.. wat is nou 200 meter omhoog, maar kennelijk is de lucht toch wel zo ijl dat het flinke invloed heeft. Als ik dit moment had mogen kiezen tussen een driedubbele spinningles of dit, dan wist ik het wel… maar dat is vast alleen nu ik hier op die berg sta te hijgen! ;-) Eenmaal boven gaan we uiteraard op de foto met het bordje “5000 meter” en halen we een stempeltje voor in ons paspoort. We kopen hier 2 mutsen en 3 kleppen. Van de laatste ook eentje voor Frank, want volgens Annette zou hij die willen hebben. Naar beneden is natuurlijk veel makkelijker en sneller. Beneden plassen we snel en springen dan in outfit voor het mountainbiken. Onze pijpen worden dichtgeplakt met tape. Dan begint de truc om als Michelinvrouwtje op je fiets te stappen… Bang om te vallen hoef je niet te zijn, want je we zijn zo dik aangekleed dat we ons niet zouden bezeren! Het lukt en we gaan rijden. We zitten nog hoog en boven de wolken en dus is de zon lekker, maar als snel gaan we de wolken/mist in en het is erg donker en vooral koud! Het eerste stuk gaat over onverharde paden en dat is nog even flink oppassen. Als we eenmaal gewend zijn, begint het asfalt en kunnen we de remmen wat langer los laten. We zien weer vicuña's en nu ook veel roofvogels. Als we een beetje uit de wolken/mist komen en de weg beter kunnen zien, gaan we steeds wat harder en halen we snelheden van zeker 70 kilometer per uur, giga!! Het is in totaal een route van 43 kilometer en dat betekent dus een helling van gemiddeld 5%. Eenmaal in de buurt van de bewoonde wereld zijn we verbaasd hoe aardig de mensen reageren. De honden zijn op een andere manier enthousiast en een paar keer hebben we zo'n agressief geval achter onze kuiten aan. Je moet dan stoppen met trappen, maar het liefst geef je plankgas! Ook is de temperatuur weer veel hoger aan het worden en het zweet begint uit het regenpak te druipen. Heerlijk dus als we bij het eindpunt, helm, bivakmuts, handschoenen en regenpak uit kunnen doen. Maar geweldig was het zeker! Eenmaal in de bus krijgen we nog het toetje van deze superdag: we zien de Tugurahua vulkaan roken en zien ook de El Altar duidelijk! Ook zien we de Chimborazo mooi in de avondzon.
11: Dinsdag 6 mei 2008 Riobamba: dagje naar een haciënda We (Nico, Magda, Peter, Marianne, Suus en ik) worden vroeg opgehaald door de zoon van het gezin: Gorge en via een zieke tante rijden we hoog de bergen in naar de haciënda. Suus en ik hebben weer de “Peking Express sit” en dat is erg bumpy. We gaan dus staan en dat is prima vol te houden. De haciënda is erg mooi en heeft een schitterend uitzicht het dal in. Het ontbijt is erg lekker en de moeder van het gezin, Eulalia, is erg zorgzaam. Zij en Gorge spreken erg goed Engels en we hebben een leuk gesprek. De vader spreekt geen Engels, maar komt er wel gezellig bij zitten. Dan gaan we lopen en voor ons Hollanders is dat dus weer klimmen… onderweg passeren we koeien, paarden enzovoorts. We zien mooie bloemen en trotseren hier en daar een modderpoeltje. Eenmaal bij het eindpunt, een groot rotsblok, genieten we van het uitzicht en wat drinken. Suus en Peter hebben het mooiste uitzicht, want die klimmen bovenop de rots. Naar beneden is het weer veel sneller gedaan en schuiven we aan voor een heerlijke lunch. Het vlees is gebakken met zout en knoflook, waarna het gesudderd heeft in een mengsel van mosterd en cola! (Wie verzint dit?) Ik drink er alleen iets te veel cola bij en dat geeft me een opgeblazen gevoel waar ik de rest van de dag niet meer vanaf kom… balen! Suus en Marianne doen nog even mee met het melken van de koeien en dan gaan we naar de thermale baden. Er zijn alleen lokalen en die bekijken ons erg goed! :-) Terug bij Eulalia is het weer goed eten. De pizza waar ik zo'n zin in had laat ik aan me voorbij gaan in verband met de buikpijn. Ik krijg een theetje van uienwortel en oregano en dat helpt bij het “ontluchten”. Ik speel wat met de kleindochter, Maria Victoria, en dan gaan we gelukkig naar huis, kan ik lekker naar mijn mandje. Nico neemt heel lief mijn plek in de laadbak over, zodat ik in de cabine van de auto kan zitten. Terug in het hotel horen we dat de duivelsneustrein niet de gehele route kan rijden, omdat de baan nog niet geheel vrij is van een aardverschuiving. We doen dus “alleen” de eerste 3 uur. Hij gaat wel een uur eerder weg en we mogen dus om 5.45 uur verzamelen. Suus gaat nog even internetten en leest dat er in Chili een vulkaanuitbarsting is, hopen dat die niet deze kant op komt, uiteindelijk zitten we op dezelfde bergketen van vulkanen…
12: Woensdag 7 mei 2008 Riobamba --> Duivelsneus --> Cuenca Een vroege wekker om half 5 en drie kwartier later staan we klaar in het hotel om naar de trein aan de overkant te lopen. De deur van het station wordt netjes voor ons open gedaan en op het perron moeten we in een rijtje gaan staan. Vier van ons hebben besloten op het dak te gaan zitten, namelijk Dick, Herma, Suus en ik. We grijpen onze kans, want sinds deze week mag het weer. In 2006 zijn twee staande toeristen onthoofd door electriciteitskabels… Vervolgens mocht je niet meer op het dak en zelfs de duivelsneustrein bestaat al niet meer. Een flink aangepaste versie dus in de vorm van een trammetje. We moeten het avontuur op het dak maar nemen om nog enigszins de sfeer te proeven. Op het dak kunnen we een kussentje huren voor 1 dollar… grappig, je bent op het dak dus duurder uit dan in de cabine! Maar we nemen zonder aarzeling een kussentje want het wordt een rit van zo'n 3 uur. Naast het feit dat je zacht zit is het ook nog wat minder koud dan het dak. Om 6 uur gaan we rijden en het is steenkoud! Stom, want gister hadden we ons erg dik aangekleed en nu eigenlijk niet zo. We hopen dat het wat warmer wordt zodra de zon op komt. Al snel zien we de Chimborazo in de ochtendzon en het is een plaatje!! We zien de vorst op de weilanden en langzaamaan bevriezen mijn buitenboord hangende voetjes. Mijn lijf is vrij goed ingepakt en we zitten ook erg dicht tegen elkaar aan, waardoor dat wel te doen is. We wachten op een gegeven moment even en dan komt er een taxi aanrijden met 2 mensen erin, kennelijk moesten die ook nog mee (dat kan hier allemaal, zie ik de NS nog niet doen!) en als zij binnen zitten, gaan we verder. Het treintje rijdt maar 3 keer in de week, dus regelmatig moeten we remmen vanwege mensen of vee op de rails. Als we op een gegeven moment weer flink gaan remmen probeer ik tussen de mensen voor ons door te kijken en probeer ik een foto te maken. Het gaat allemaal heel snel. Voor ik kan zien of realiseren wat er aan de hand is, zie ik de mensen voor me plat duiken en dat doe je dan automatisch ook. Er volgt van alles: vreselijke schokken, van alles over me heen, gillen en weet ik veel wat. Het gaat zo snel…. Ik kom overeind en kijk om me heen. We zijn tegen een boom aan gereden die over het spoor hing. Wij hebben mazzel gehad met de metalen rand om het dak. In de cabine hebben ze het ongeluk aan zien komen en uiteraard de klappen ook gevoeld. Daar vrezen ze het ergste, allemaal onthoofde lichamen op het dak. Ik heb met de klap mijn beschermkapje van mijn fototoestel laten vallen en dat is van de trein gegleden het gras op. Als Annette dus naar buiten komt om de schade op te nemen, vraag ik haar of ze mijn kapje kan pakken. “is iedereen ongedeerd?!” “ja, onze mensen zijn ongedeerd, de rest kan ik nog niet zien, er ligt hier wel een man”. Het dringt niet erg tot haar door en ze vraagt het nogmaals. Later heb ik natuurlijk pas begrepen dat er beneden meer paniek was dan boven, omdat wij gelijk zagen hoe iedereen er aan toe was. Beetje lullig om dan om je kapje van je fototoestel te vragen, maar ja, voor mij héél belangrijk! Uiteindelijk mogen we van geluk spreken, er zijn 3 gewonden. De man die even buiten bewustzijn was, had de boom tegen zijn kaak gehad en een vrouw heeft letsel aan haar been en een Amerikaanse man iets aan zijn arm. Als iedereen overeind is en de situatie overziet, ontstaat er nog een soort van paniek en het is dringen om van de trein af te komen. Ik ben niet zo in paniek en wacht rustig af, maar Peter schreeuwt dat ik van het dak moet komen! (En nee, het is niet eens Peter Koelewijn!! :-)) Uiteindelijk gaan we dus in de cabine verder. Het is er lekker warm dus na een uur van kou lijden is er een einde aan onze ontberingen… overmacht! Hahaha We rijden door naar het volgende dorp. De man die even bewusteloos was, wil zijn verwondingen aan kaak en oor zien, maar geen spiegel in de buurt. Ik maak dus een foto van zijn gezicht, zodat hij het kan zien, het is nu al sensatie! Daar komt Marcelo ook heen met de bus, want Annette heeft hem gebeld. Annette gaat met de gewonde Amerikaan mee naar het ziekenhuis, omdat hij alleen reist en geen Spaans spreekt. Niet handig van hem, maar wel heel lief van Annette. Wij blijven dus in het dorp en inmiddels is de zon pas goed wakker en kunnen we ons een beetje opwarmen, want we zijn nog steeds tot op de botten koud. Suus belt haar pa, die jarig is vandaag en ik bel dus ook even naar huis. Je weet nooit hoe het nieuws gaat, dus even laten weten dat alles ok is. Heel grappig is, dat we beiden als eerste de vraag krijgen: “waar ben je?” “in Ecuador!!!” hahaha Ik vertel het verhaal en ze zegt: “we lezen het over een paar jaar wel in de Margriet!”. Ze refereert aan een artikel in de Margriet van een reisgenoot uit een eerdere reis van mij die haar (en ook een beetje ons) vreselijke avontuur met een nijlpaard daarin verwoord. Ik ben blij dat mijn ma het lekker luchtig oppakt! In het dorpje ligt een geslacht varken uitgespreid en we doen de vieze ontdekking dat de lokalen een stuk huid komen halen waar dan nootjes en een saus overheen gaan om op te eten… brrr… wij vinden hem alleen maar “lekker” voor een foto! Als Annette terug is moet Mark (de Amerikaan) nog een verklaring van de spooronderneming… Dit gaat niet zo vlot en Annette dicteert het mannetje op het station wat hij moet tikken op zijn oude Olivetti schrijfmachine…. Uiteindelijk gaan we op pad richting Ingapirca, het belangrijkste archeologische bezit van Ecuador. Het is niet erg groot en het zijn een berg stenen, maar we hebben een leuke gids en dat maakt de boel dan weer wat levendiger! Verder lopen er lama's rond en dat is toch wel spannend… zou hij wel of niet spugen?! Vlak voor we bij Ingapirca aankwamen heeft Marcelo een telefoontje gekregen dat zijn oma overleden is. Omdat we vanaf vanavond 3 nachten in Cuenca zitten, zou hij naar huis kunnen met de bus. Annette heeft dat met “de Brammetjes” (eigenaren van het reisagentschap) geregeld en wij besluiten zijn busticket uit de pot te betalen. Marcelo is ontroerd. Ons hotel in Cuenca is erg schattig. Na het eten gaan we meteen slapen, geen zin meer om te internetten ofzo na deze enerverende dag!
13: Donderdag 8 mei 2008 Cuenca We hebben 2 hele vrije dagen in Cuenca, een heerlijk rustpuntje dus in de vakantie. We nemen het er lekker van en ontbijten lekker laat. Dan gaan we internetten en het weblog bijwerken. Na 8 dagen hebben we weer flink wat te vertellen en het is dus zo weer een lang verhaal… Als ik de bijbehorende foto's wil laden, werkt het programma niet… Uiteindelijk lukt het wel in een ander internetcafé. Suus is ondertussen de vestjes gaan halen, want het is toch wel fris binnen. Via wat straatjes lopen we naar dé ijssalon en we eten pizza en een crêpe met ijs en verse aardbeien, we zitten bommetje vol. We lopen terug naar het hotel om met een groepje naar de panamahoedenfabriek te gaan. We gaan er heen in 3 taxi's. In de fabriek krijgen we een rondleiding en er zit meer nabewerking op dan ik dacht. We hadden gehoord dat de hoeden op het platte land gevlochten worden en dan in de fabriek afgewerkt, maar dat afwerken is dus nog heel wat. De hoeden worden gebleekt, geverfd, in model en maat geperst, en vervolgens afgewerkt met een bandje. In de showroom zie ik er eentje met een randje in safariprint en dus hoef ik niet verder te kijken! Suus past bijna alle hoeden en als iedereen al klaar is, weet ze het nog niet en neemt ze maar helemaal niets! ;-) Terug in het hotel kijken we nog naar wat reacties op ons bericht en dan gaan we met z'n allen naar de Mexicaan. Ik neem eens geen cola bij mijn eten (voor de darmen), maar geniet van de zelfgemaakt piña colada… ja ja, daar is ie weer!
14: Vrijdag 9 mei 2008 Cuenca We slapen weer uit, kennelijk hebben we het nodig. We ontbijten bij de ijssalon. Klinkt wat raar, maar je kon er ook echt ontbijten, dus geen ijs op de nuchtere maag hoor! We lopen door de basiliek en dan nog door wat straatjes. Cuenca is een zonnige stad. Dan nemen we de citytourbus en rijden we langs van alles en kijken we op een gegeven moment nog over de stad uit. We zitten op het dak en worden af en toe gewaarschuwd voor de elektriciteitskabels.. waar hebben we dat meer gehoord! :-) Het weer is dreigend en we schuilen heel even in de bus, verder kunnen we de hele rit op het dak zitten. De lunch doen we wéér in de ijssalon, nu neem ik pizza en vers bramensap, toppie! We hadden eigenlijk het plan om met Annette mee te gaan naar het weeshuis waar haar vondeling Matthias woont, maar gaan toch nog even de winkels van Cuenca verder bekijken. Dat valt uiteindelijk toch tegen en we hebben spijt niet meegegaan te zijn naar het weeshuis. We komen Dick tegen en we maken ons eigen “terrasje” op een bankje voor een kerk. Ik ga nog verder zoeken naar voetbalshirts voor de meiden. Na veel winkels vind ik ze eindelijk! Suus scoort een tafelkleed voor haar ouders. Terug in het hotel zie ik Marcelo en met handen, voeten en mijn beste Spaans vraag ik hem hoe de begrafenis van zijn oma is geweest. Ik word helemaal omhelst en weet nog niet hoe of wat. Een jongen die op een bankje verderop zit begint te tolken. Het blijkt de Rotterdamse Niels, die hier in Cuenca Spaans leert. En dat doet hij na 4 dagen al erg goed! Hij vraagt of hij misschien met ons mee uit eten mag en dat is natuurlijk geen probleem. We eten in een tapasbar en er is weer niets mis mee!
15: Zaterdag 10 mei 2008 Cuenca – Guayaquil Eindelijk weer eens bijtijds aan het ontbijt en dan horen we dat Annette met Nico en Magda naar het ziekenhuis is. Nico is onderuit gegaan in de douche. Ze komen terug en Nico heeft een gebroken 10 e rib… de boot op de Galapagos is nu onmogelijk voor hem. Dit komt heel hard aan en het is zo zielig om Nico en Magda te zien, wat een verdriet! Omdat we nu veel later op pad gaan, zullen we onderweg moeten lunchen. Nico en ik halen wat broodjes en sapjes voor de lunch en dan gaan we rijden. Bij ieder hobbeltje en bochtje denk je aan Nico, die hem dubbel zo hard moet voelen. Nico en Magda rijden nog mee tot Guayaguil en moeten dan een paar dagen daar blijven alvorens naar huis te kunnen vliegen. We stoppen in het nationale park El Cajas. Ik verwacht er niet zoveel van en denk de benen even te strekken, maar het is er erg mooi en heel anders tot nu toe. Het landschap heeft zelfs iets mysterieus. We gaan lopen en we hebben nog een paar obstakels te gaan over riviertjes en gladde stenen. We helpen elkaar naar de overkant en uiteindelijk komen we weer netjes na een flinke klim naar boven bij de bus aan. Dan gaan we voor een lang stuk verder, in 3 uur tijd dalen we 4000 meter (tot zeeniveau in Guayaguil). We rijden door de wolken en dat is maar goed ook, zo zie ik de dieptes niet! Rond 18 uur zijn we in het hotel en dat heeft een prachtig uitzicht… NOT! Na de koffers in de kamers te hebben gebracht, gaan we op pad. Marcelo brengt ons naar een stadspleintje, waar in de bomen vele leguanen huizen. Ze komen er niet weg want om het pleintje is het veel te druk met verkeer. We zijn natuurlijk wat laat in Guayaguil aangekomen en dus ook laat voor eten. Op de boulevard gaan we dan ook maar voor een snelle hap naar de Mac! Ach ja… We lopen erna de boulevard af. Het is erg modern en mooi. Aan het einde nemen we weer een paar taxi's terug naar het hotel, waar we op het terras nog een afzakkertje nemen om zo afscheid te nemen van Nico en Magda. Wel heel erg jammer.
16: Zondag 11 mei 2008 Guayaquil --> Galápagos Eilanden Ondanks dat we aan een drukke weg zitten, hebben we heerlijk geslapen. Aan het ontbijt komt Magda ons nog gedag zeggen. Nico heeft goed geslapen (naar omstandigheden natuurlijk). We zitten dicht bij het vliegveld en dat is makkelijk. We kunnen niet gelijk inchecken, want er moet eerst een bagagecheck gedaan worden en dan kopen we nog een soort van permit voor de Galapagos Eilanden. Na het inchecken zijn we al een eindje verder in de tijd en we kunnen bijna meteen door het vliegtuig in. Het is ongeveer anderhalf uur vliegen en de horloges mogen een uur terug, nu 8 uur tijdverschil met Nederland. Het vliegveld op de Galapagos is klein en niet veel meer dan een overkapping. Na diverse formaliteiten kunnen we eindelijk onze tassen gaan pakken. Wel grappig, want er wordt gecontroleerd of je je eigen bagage pakt, moesten ze op meer vliegvelden doen! Onze gids is Franklin en hij wacht ons op met de bus om naar een baai te rijden waar de Yolita op ons ligt te wachten. We moeten alleen nog even op een andere vlucht wachten en dus gaan we wat shoppen bij de kleine winkeltjes voor het vliegveld. Voor Romi koop ik eerste dagpostzegels met beestjes erop. Als we uit de bus stappen, stinkt het meteen vreselijk en het is ook wel snel duidelijk waarom. Op de wachtbankjes voor de toeristen liggen een paar zeeleeuwen lekker in het zonnetje, geweldig!!! Ook zien we meteen mooie krabben en een blauwvoet Jan van Gent, welkom op de Galapagos Eilanden! Met een klein bootje worden we opgehaald en naar de Yolita gebracht. Behalve dat de boot niet zo groot is, is het ook een wat oudere uitvoering… ;-) Suus en ik hebben een hut voorin in de punt, een erg claustrofobisch hokje, maar goed, we zullen de komende dagen toch voornamelijk buiten bivakkeren. We hebben onder het onderste bed wel ruimte om de tas te zetten. Ik maak dus een paar dagen tasje, zodat ik niet iedere keer capriolen uit hoef te halen om iets uit mijn tas te halen. We krijgen een lunch met vis en het smaakt erg goed, over de kok hoeven we ons geen zorgen te maken de komende dagen. Als de laatste passagiers aan boord zijn gaan we varen. We komen bij een strand waar al meer bootjes liggen en we varen met het kleine bootje naar de kant. Op het strandje zien we een paar lavaleguanen en vooral veel oranje krabben, ze zijn schitterend. Hogerop het strand zien we de oneffenheden in het strand, wat komt omdat er schildpadden eieren leggen. We gaan even snorkelen en dat is niet zo bijzonder. Als we het water uit komen, trekt ons natte lijf grote steekvliegen aan en die doen ontzettend pijn. We lopen allemaal als gekken te slaan en besluiten dan vervroegd dit strandje te verlaten… als dat maar niet overal zo is! We varen een stuk verder en gaan voor anker voor de nacht. De kok slacht een vis op het achterdek en daar komen veel pelikanen op af. Suus en ik zitten nog even lekker op het voordek. Dan gaan we één voor één naar de hut, want gezien de ruimte daar, moet ik me eerst “opbergen” op het bovenste bed en dan kan Suus erbij. 17: Maandag 12 mei 2008 Galápagos Eilanden We moeten vroeg op en na het ontbijt moeten we direct de kleine boot in voor een landing. Dit luistert, door het beleid op de Galápagos, heel nauw en dus zitten velen half voorbereid en zonder gepoetste tanden in het bootje. Op het eiland worden we gelijk door een paar zeeleeuwen opgewacht. Ik zit op mijn hurken om hem te fotograferen als hij naar me toe komt. Het verbaast me hoe snel hij is met het logge lijf en ik ren dus als een gek weg. Via een pad met vooral veel cactussen en leguanen gaan we omhoog op het eiland. De andere kant van het eiland heeft een hoge steile rotskust en we lopen er bovenlangs overheen. We zien zo vele mooie vogels en vooral erg mooi als ze aanvliegen. Het mooiste moment is toch wel een Galápagosmeeuw met jong! Wat een schattig en donzig pluizenbolletje! We zitten er vlak bij en ze blijven gewoon zitten, eigenlijk heel raar, maar hier “gewoon”. Aan het einde van het eiland zien we nog flink wat zeeleeuwen. Dan lopen we benedenlangs (dus aan de andere kant van het eiland) terug. We zien veel zeeleeuwen op de rotsen en in zee, je zou er uren naar kunnen kijken. Als we met het kleine bootje naar de Yolita terug varen, zwemmen er een aantal een stukje met de boot mee. Dan varen we aantal uur naar Santa Fé en belanden in een hele mooie baai, met super helder water. Op de rotsen er omheen en op de stranden liggen weer massa's zeeleeuwen. Als Suus en ik gaan snorkelen gaan we naar de rotsen, maar durven niet echt. We zwemmen al handje in handje, maar dat helpt niet. De mannelijke zeeleeuwen kunnen namelijk nog wel eens bijten. We maken op gepaste afstand foto's met de zeeleeuwen op de achtergrond. Later gaan we met de gids op pad om te snorkelen. We gaan het water in op een rifje en meteen zien we 2 schildpadden onder ons doorgaan! We zwemmen met ze mee en zien dan ook een paar roggen. Dan gaan we met z'n allen richting de rotsen met zeeleeuwen. Nu durven Suus en ik wel. Franklin, de gids, daagt ze uit en dan komen de zeeleeuwen het water in. Het is top om te zien hoe sierlijk en makkelijk ze zich door het water begeven. Ik ga op een gegeven moment op het water drijven en er komt een zeeleeuw ook drijvend naar me toe. Als ie een metertje bij me vandaan is, ga ik er toch maar vandoor, maar anders was ie waarschijnlijk met zijn neus tegen mijn duikbril aan gekomen! Ik krijg er maar geen genoeg van en geniet van al de zeeleeuwen die om me heen schieten en wel zo snel dat het soms duizelt. Eenmaal weer in het kleine bootje zien we nog een fregatvogel met opgeblazen strot, ook geweldig! Als we hem fotograferen zwemt er een leguaan langs de boot, erg schattig hoe het koppie zo boven water uit komt. We maken deze dag nog een landing op het strand. Suus probeert nog een foto van mij met een zeeleeuw te maken, maar het beest komt steeds op me af om te spelen en dus moet ik steeds rennen! Er staat nog een ander groepje mensen en een zeeleeuw sluipt er op af en laat dan een vrouw schrikken door met zijn neus tegen haar kuiten te gaan, Dolfinarium is er niets bij, wat ontzettend leuk! Op het eiland zien we niet heel veel nieuws, maar de roodborsthagedissen vind ik erg mooi. Terug op de Yolita staat er brood uit de oven met tomaat en kaas en dat is een aangenaam tussendoortje. Het avondeten is weer prima en je verbaasd je toch iedere keer hoe zo'n kok in een vreselijk klein hok voor zoveel mensen, zulke lekkere dingen kan bereiden. We gaan in het donker nog een groot stuk varen. Het water is best wild en de boot maakt flinke deiningen. Ik ga zonder enige actie als tandenpoetsen slapen, anders zou het niet goed gaan. Als ik eenmaal plat op bed lig, gaat het goed…. ;-)
18: Dinsdag 13 mei 2008 Galápagos Eilanden We worden wakker en vinden onze gids een slavendrijver. Weer moeten we ons haasten, maar wat blijkt, onze groep heeft toestemming tussen 6 en 8 uur op Espagnola te zijn en die tijd moet je natuurlijk ten volle benutten! Ik heb net mijn lenzen in en spring dus in het bootje. Aangekomen op Espagnola wordt het pad versperd door zeeleeuwen… we zijn de eerste groep. De dieren hebben hier natuurlijk de meeste rechten maar als ze echt niet opzij gaan, gaat onze gids maar met zijn slippers klappen. Het duurt even, maar dan zijn ze met tegenzin weg. Al snel zien we ook grote groepen rode leguanen, maar die zijn erg suf, slaperig en zitten onder het zand. We gaan lopen en we zien allereerst erg veel Blauwvoet Jan van Genten en daarna lopen we door een kolonie Galapagosalbatrossen. En het blijft verbazingwekkend dat ze totaal niet bang zijn en dat je ze (als het zou mogen) gewoon kan aanraken. Ook hier zien we weer een jonge Galapagosmeeuw, blijft schattig zo'n pluizig bolletje. Terug bij het piertje liggen er weer zeeleeuwen, eentje is niet weg te krijgen en daar stappen we dit keer dan maar overheen!! ;-) We varen verder dan komen we bij een strandje wat vol ligt met zeeleeuwen (what's new?! ) Hier gaan we ook echt liggen en zwemmen. Suus en ik gaan met de gids mee om te snorkelen bij een rots in de zee. We zien hele grote blauwige roggen. Ik blijf liever uit de buurt en daarom duikt Franklin met mijn onderwatercamera er naar toe. Hij komt zo dicht bij en ze zijn zo groot, dat we op de foto maar een deel zien. Ik zoom uit voor hem en hij duikt weer, nu hebben we een redelijk beeld. We gaan weer terug naar het strandje en gaan een stukje lopen. Erg raar: rechts liggen de zeeleeuwen en links is de zee, waar af en toe ook een zeeleeuw aan het spelen is. De 2-meter-afstand-regel hebben we maar aan onze laars (in dit geval blote voeten) gelapt. We gaan ook nog even bij de zeeleeuwen liggen voor de foto, maar dat is super eng, want ondertussen weten we hoe snel ze kunnen zijn. Het worden dus hele “relaxte” foto's! NOT! Voorbij de zeeleeuwenkolonie maak ik van Suus een foto als ze tegen een rots aan staat. Als ze zich omdraait kijkt ze zo in de ogen van een leguaan!! In de middag zijn we vooral aan het varen. Tegen donker komen we aan bij Floreana.
19: Woensdag 14 mei 2008 Galápagos Eilanden Voor de verandering vroeg op en snel in het kleine bootje. We zijn gelukkig niet de eerste groep op het eiland, want er zitten veel spinnen en anders hadden wij door de webben mogen lopen. Nu voelen we ze ook nog wel eens… De beloofde flamingo's vallen wat tegen. Misschien komt het omdat ik in Kenia een meer vol heb gezien of omdat we nu de afgelopen dagen ook een overload aan beesten hebben gezien. Maar al zijn het er niet meer dan tien, ze zijn wel heel sierlijk om te zien. We lopen nog naar de andere kant van het eiland en we zien inderdaad de sporen van schildpadden, maar helaas geen schildpadden. Vrij snel gaan we dus terug naar de Yolita. Bij Devils Crown (een rots in zee) gaan we snorkelen. Meteen weer schildpadden en roggen. Verder hele mooie vissen én een haai! Deze laatste ligt onder een rots en ze hadden me alles wijs kunnen maken! Ook komen er nog 2 zeeleeuwen voorbij zwemmen. We varen verder lang Floreana naar Post Office Bay. Dit is een oud “postkantoor” voor zeelui. Hier konden ze hun post neerleggen en namen ze dan post mee voor de bestemming waar ze zelf heen gingen. Zo doen de toeristen het nu ook: wij leggen ongefrankeerde kaartjes voor Nederland neer en zoeken van een ander ook kaarten voor Nederland uit. Heel grappig om door de stapel te lopen, maar het zijn toch vooral veel Nederlandse kaarten, die Nederlanders zitten écht ook overal! We kijken nog even bij een ondergrondse tunnel, maar ik zie dat niet zitten in mijn sarong en op mijn slippertjes zonder zaklamp. Ik ga dus naar het strand terug en ga snorkelen. Niet veel bijzonders tot we terug gaan naar het strandje. Een zeeleeuw hangt rond Dick in zee. Wij gaan ook de zee in en hij wil gewoon spelen, helemaal geweldig! Ik sta nog met mijn benen wijd, maar hij zwemt er net niet onderdoor… :-( De middag varen we weer een grote afstand naar Santa Cruz terug. Onderweg maakt de kok een mooie afscheidstaart. We komen aan in een plaatsje en de baai ligt vol met boten. Op de eilanden lagen we steeds met een boot of 7, maar hier komen kennelijk alle boten langs. Het plaatsje is dan ook erg toeristisch, maar het is ook wel lekker even een terrasje mét piña colada te pakken. We zien een paar mooie houten zeeleeuwen en die past wel bij mijn verzameling beesten thuis. Ik twijfel, want ben niet helemaal lekker. Dan heb je niet zo'n zin in van alles, maar Suus spoort me aan hem nu te kopen, omdat ik anders spijt krijg. Een goede zet van haar, ben erg blij met mijn zeeleeuw!
20: Donderdag 15 mei 2008 Galápagos Eilanden --> Quito à Runa Tupari Onze laatste nacht op de boot zit erop. Hier zijn we niet rauwig om, maar wel om de laatste dag op de Galapagos Eilanden. We kunnen niet meer douchen, wassen of tandenpoetsen, want de watertank is leeg, ongelooflijk! Om 7 uur gaan we al van boord en lopen we naar het Darwin Station, een onderzoeksinstituut van de eilanden. Er staan veel studiegebouwtjes en we lopen langs de hokken waar de gefokte schildpadjes zitten. Allemaal met nummertjes op hun ruggen. Als ze eenmaal groot genoeg zijn, zullen ze weer uitgezet worden. Ook zien we een aantal reuzenschildpadden, waaronder “Lonesome George”. George is nog de enige schildpad van zijn soort en met hem zal het soort dus uitsterven. We zien nog vier andere mannetjes (“mannen” is bij dit formaat misschien wel beter) die elkaar bespringen, maar dan wel in het tempo van een schildpad! ;-) We lopen terug naar de weg en daar gaan we met de bus mee. Met een pick-upje worden onze tassen gebracht en de dame die mee is, heeft mijn zeeleeuw netjes op schoot. Dat mijn tas flink nat is, maakt me dan even niet meer uit. Het is erg klam en het zweet loopt van ons lijf af. Eenmaal in de bus gaan de raampjes open en de wind die door de bus waait is erg welkom! Bij de pont is het een drukte en haast van jewelste. Suus gaat even naar de wc en moet me erna gewoon achterna rennen! Tassen worden op het dak gegooid, wij als makke lammetjes in de boot en dan overvaren. We herkennen ineens de plek waar we de eerste nacht hebben overnacht. Dan zijn we op het eiland van het vliegveld en dan is het niet ver meer rijden. Het inchecken gaat erg traag, alle boardingpassen worden handmatig geschreven. Lies en Bram hebben een toestel eerder en we zwaaien ze uit vanaf het barretje. Het is meteen lekker stil en we nemen met z'n allen wat te drinken en eten. Maar dan komt er ineens een mevrouw die zegt dat we snel mee moeten komen, omdat het toestel op ons wacht. Wat blijkt, ze houden voor de vluchten de tijden van het vaste land aan, terwijl onze horloges (logischerwijs) op Galápagostijd staan! Ik ben nog nooit zo snel door een securitycheck gejaagd! In het vliegtuig zijn het vrije plekken en het toestel is niet vol. Tegen de tijd dat we gaan landen, krijg ik vreselijke last van de trage daling en mijn voorhoofd lijkt uit elkaar te spatten. Gelukkig ziet de stewardess het en dus helpen ze me met z'n tweetjes met paracetamol en bekers met watten op de oren, fijn!! Gelukkig is het na de landing meteen weer over. Helaas zijn we in Guyaguil en moeten we nu nog doorvliegen naar Quito. Maar zoals de stewardessen al zeggen, heb ik met de tweede landing geen problemen. Waarschijnlijk omdat Quito erg hoog ligt. Annette staat ons op te wachten met Marcelo, wel leuk om in het buitenland toch door bekenden opgewacht te worden. We krijgen onderweg naar Otavala ontzettende hoosbuien. In Otavalo eten we en dan worden we afgezet bij onze Indianenfamilies. We zijn later dan verwacht en dus wordt “onze” familie wakker gebeld. Suus en ik hebben een soort appartementje naast het woonhuis met eigen douche en toilet, het ziet er erg netjes uit. Na een lekkere warme douche gaan we slapen.
21: Vrijdag 16 mei 2008 Runa Tupari Ik ben vroeg wakker en hoor kikkers en kinderen. Om 7 uur is het ineens stil en ik denk dat de kinderen door de schoolbus opgehaald zijn. Dan komt een klein kindje om het hoekje. Ze vraagt netjes iets in het Spaans, maar Suus en ik komen er niet helemaal uit. Uiteindelijk begrijpen we dat ze door de moeder van het gezin gestuurd is om te zeggen dat het ontbijt klaar is. Het kindje blijkt een nichtje, waar de moeder van ons gezin op past. Het ontbijt is erg stevig: gebakken aardappeltjes, roerbakei, brood en vers bramensap. Al snel komt onze bus ons halen voor een dagje toeren in de omgeving van Otavalo. Allereerst gaan we naar het kratermeer van Quicocha (het kratermeer met de 2 eilandjes erin). We wandelen wat langs het meer en komen vooral veel mooie bloemen tegen. Dan rijden we door naar een winkelstraatje met vooral leerwinkeltjes. Het kost niets en dan ga ik zelfs voor gaas. Ik koop niet graag in het buitenland, want het moet allemaal maar mee in het vliegtuig, maar nu heb ik geen rem. Ik koop een leren jas en een mooie weekendtas. Suus koopt ook de weekendtas, 2 handtassen en een riem. Hoe krijgen we dit in “Olanda”?! We gaan naar het centrum van Otavalo en zo kunnen we alvast zien hoe morgen de markt is. Suus en ik grijpen de kans aan om even te gaan internetten en het weblog bij te werken met “Galapagoddelijk!!” Ik werk het verslag bij en Suus brengt me pizza en cola. Via een panfluitenfabriekje, waar ik mijn tigste cd koop, gaan we naar het condorpark. Dit park wordt gerund door de Nederlandse Joep. Hij leidt ons rond in het park en vertelt over de dieren, met name hoe ze er gekomen zijn. Helaas is het te slecht weer voor een show, wat wel jammer is, want volgens hem is dit veel spectaculairder dan de shows in Nederland, omdat ze bij hem verder weg kunnen vliegen. We lijken de weg enigszins kwijt en als we dan een weg kruisen die ze aan het asfalteren zijn, rijdt Marcelo er gewoon overheen, gelukkig zijn onze bandjes niet gesmolten. We komen aan bij de familie en alle kinderen staan nu ook te wachten, we krijgen van allemaal een handje. We eten gezellig met z'n allen en het is best lekker. Na het eten worden de fotoboeken aangerukt. We zien zelfs foto's van de Galápagos Eilanden. De vader van het gezin is ook in Amerika geweest. Als de fotoboeken doorlopen zijn, krijgen we het handwerk van ma te zien. Echt heel knap, maar dat is het dan ook! We zien de pc staan en vragen of ze daar wel eens achter zit, maar nee, geen tijd voor. Dat begrijpen we ook wel met zoveel kids, gasten en al dat handwerk. Dan komen er nog meer vrouwen en kinderen binnen. Suus en ik blijven nog even zitten en “vluchten” dan naar ons huisje. We willen eigenlijk onze tassen gaan ordenen, maar zijn best moe. We besluiten dat we morgen nog maar een dagje met alle losse tasjes gaan slepen!
22: Zaterdag 17 mei 2008 Runa Tupari --> Otavalo à Quito We zijn vroeg wakker, maar dit keer niet uit ons zelf… Bij onze indianenburen draaien ze vanaf een uur of 5 al eenzelfde liedje… We hebben afgesproken dat we om 6.45 uur opgehaald worden, maar als ik om 6.35 uur op “straat” sta om nog een kiekje van het huisje te nemen, komt de bus al aanrijden. Snel dus inpakken en afscheid nemen van de hele familie. De moeder en de kinderen komen allemaal gedag zeggen, erg lief. Aan de rand van het centrum stoppen we voor de veemarkt van Otavalo. Het regent, overal ligt poep en blubber en de dieren zijn erg onrustig. Ik vind het maar niets om daar tussen te moeten lopen en we gaan dan ook vrij snel door naar de gewone markt in het centrum van Otavalo. Dan begint het grote kopen weer. Suus wil wat tafellakens en iets voor Pieter. We zien ook nog leuke sjaaltjes voor het uitdelen thuis. We kijken naar onze tassen en vragen ons af hoe we dit ook nog eens thuis moeten krijgen! We gaan lekker ontbijten en internetten. Toch alweer een aantal reacties op ons bericht van gister en dat is erg leuk. We rijden rond 11 uur weg uit Otavalo en komen half 2 aan in Quito. Met Dick en Herma nemen we een taxi naar het centrum. Er zijn vooral veel kerken en ik heb het idee dat ik deze dag meer kerken van binnen heb gezien dan ervoor in mijn hele leven! Maar ze zijn wel erg mooi. Het is flink regenachtig en we denken toch dat het een hele mooie stad is bij zonnig weer. In een kelderachtige bar onder het museum drinken we gezellig wat. Aansluitend op de bar zit een winkel en de spullen zijn ook uitgestald in de lange gangen onder het museum. De muren zijn in felle kleuren groen, geel en oranje geschilderd, erg hip. Terug in het hotel schrik ik weer van de zooi die we hebben. We laten het even voor wat het is en gaan een uurtje pitten. Aan de overkant van het hotel gaan we eten. Omdat het ons afscheidsavondje is, neemt Marcelo (op uitnodiging van ons) zijn vrouw en kinderen mee. Frank en Ineke doen de bedankspeeches en daarna doen Annette en Marcelo hun woordje terug. Na het eten moeten we dan toch echt met de tassen aan de slag… Allereerst halen we ze helemaal leeg en kijken we tot onder de voering of we geen vreemde waar erbij gekregen hebben, uiteindelijk is Ecuador ook een risicoland. Ik kom er niet onderuit om toch veel handbagage te hebben, het wordt dus hopen dat ze niet al te moeilijk doen.
23 en 24: Zondag 18 en maandag 19 mei 2008 Quito --> Amsterdam We gaan om half 7 naar het vliegveld en Marcelo rijdt een stukje om… het is namelijk helder weer en ja hoor: op de valreep worden we getrakteerd op een schitterende Cotapaxivulkaan!!! We staan midden op de snelweg om foto's te maken, gelukkig is het op zondagmorgen vroeg niet zo druk. De reis is voorbij en mogen we gaan beginnen aan het heerlijke nagenieten!! Suus, bedankt!
EINDE !!
|